De tiid hâld gjin skoft

De tiid hâldt gjin skoft (De tijd houdt geen pauze)!! Tot mijn grote verbazing zie ik dat het al bijna een maand geleden is dat ik mijn laatste blog geplaatst heb, waarvoor mijn oprechte excuses.

16/6 - 20:01 @ We Mart, Café Noir

Afgelopen vrijdag maakte ik eindeljik een langverwacht en halsreikend naar uitgekeken moment mee: mijn backpack werd die dag ten slotte volledig uitgepakt. Onderin mijn grote tas zat nog een kledingstuk dat vrijdag zijn opwachting maakte en eindelijk het Cambodjaanse daglicht zag. Het shirt, sinaasappeloranje van kleur met een Nike en KNVB embleem op de voorzijde en mijn achternaam trots prijkend op de achterzijde, mocht eindelijk gedragen worden.

Het vooruitzicht op het WK, had me in Nederland doen besluiten mijn Hollandse shirtje in te pakken en nu was het eindelijk zover: onze jongens speelden hun WK debuut tegen de super sterk geachte stierenvechters uit Zuid Europa. Na een volledige week lesgeven wisten we dat we een behoorlijke portie wilskracht zouden moeten ophoesten, daar Cambodja qua tijdszones niet veel verder van de samba verwijderd had kunnen zijn. De wedstrijd Nederland - Spanje begon om twee uur 'snachts en door de halve finale van de hockeymannen was tussendoor en powernap geen optie. Het werd een dag van 22 uur, vol cafeïne, adrenaline en pure euforie. De wedstrijd keken we in onze stamkroeg, die de Indiase baas Charlie (zelf gedrapeerd in oranje polo, rijdt een Harley en is even breed als dat 'ie lang is) voor de gelegenheid had omgetoverd in klein Holland. Naarmate de aftrap dichterbij kwam, stroomden onze landgenoten toe en kwamen er zelfs supporters met vlaggen en André Hazes hits aan in een oerhollandse Albert Heijn tas. Ja echt! Een evenement als dit beschouwen vanuit het buitenland doet de nodige chauvinistische trekjes opborrelen en het groepsgevoel was geweldig!

Verzwolgen in een zee van oranje stond een eenzame Spanjaard, die ondanks het oranje overwicht in het café het volste vertrouwen had in de Spaanse equipe. Naast autochtone Nederlanders droegen ook verscheidene Britten, Cambodjanen, Ieren en Fransen het oranje tenue. Het oranje publiek is overal ter wereld zeer geliefd, zo bleek maar eens te meer.

Schouder aan schouder met landgenoten, Chilenen en Aussies keken we vol spanning naar de wedstrijd. Ondanks de wezenlijke kans voor kabouter WEsley S. wisten de paëllaproevers het net eerst te vinden. Een golf van teleurstelling verspreidde zich, zou het WK waar niemand iets van verwacht had een selffulfilling prophecy worden? De achterstand riep naast een paar goedbekkende Hollandse scheldwoorden de nodige irritatie op. Naast me had zich een heuse F-sider verschanst, die Ajax liederen begon te chansoneren, de tegenstander uit begon te schelden en Ni-ggggel de Jong aanmoedigde in zijn beleving. Met opmerkingen over onder andere de corrupte Fifa, dat die Brazilianen gekolonialiseerde Spanjaarden waren in onnavolgbaar Engels, deden mij het bloed onder de rood wit blauwe nagels vandaan komen. Het absolute dieptepunt kwam in de opmerking: "Ben ik nou de enige voetbalwetenschapper hier?" De hardnekkige neiging om te zeggen: "Zodra je je eigen naam driemaal foutloos kan spellen geef ik je daar serieus antwoord op" kon nauwelijks onderdrukt worden. Gelukkig kon de Flying Dutchman net op tijd escalatie van de situatie verkomen met een onbetwistbaar wonderschoon doelpunt.

De tweede helft heb ik me wijselijk meer richting de Ieren en Aussies begeven, en voor de tweede helft goed en wel begonnen was kon Casillas alweer vissen. Het bleek een onvergetelijke avond te worden. De doelpunten vielen al bijna net zo frequent als de dagelijkse tropische buien hier tijdens het ingetreden regenseizoen. Om amar met de woorden van onze legendarische radiocommentator te spreken: Casillas kan er geen houtje touwtje meer van. De euforie, en daarmee het bier, vloeide rijkelijk en na het vierde doelpunt werd het commentaar ingewisseld voor Hazes, Meeuwis en andere voetbalklassiekers. De polonaise lopen op 'Kedeng Kedeng, Oehoe', was toch wel het laatste wat ik verwacht had op deze reis te doen!

19/6, 18:46 @ Het favoriete Khmer tentje

Terwijl buiten de vuurvliegjes zachtjes knetteren begint langzamerhand het besef in te dalen dat het hoofdstuk Smiling Hearts nog slechts luttele bladzijdes beslaat. Dit is zo een hoofdstuk waarvan je niet wilt dat het nu al, of uberhaupt, eindigt en je tot diep in de nacht met een zaklampje onder de deken door zou willen lezen.

Afgelopen dinsdagochtend stond Srey Neath me al breedlachend op te wachten bij het kantoor. De map en het klassenkistje nam ze van me over en ik werd geacht om buiten het lokaal even te blijven wachten. Vervolgens vroeg ze me mijn ogen te sluiten, pakte ze mijn hand en liepen we samen het lokaal in. Naast de datum van die dag op het bord, waarvoor ze ongetwijfeld op een stoel uit een ander lokaal heeft moeten klimmen, had ze in haar keurig nette meisjeshandschrift gepend: 'Srey Neath love Teacher Esther big big big big big'. Dit ongekend lieve gebaar deed me compleet smelten en ik kreeg een enorme knuffel om haar woorden kracht bij te zetten. Waar ze in de klas altijd erg stil en verlegen is, bloeit ze voor en na de les helemal op. Verder kreeg ik die dag ook een gevlochten huisje, na vorige week al een geknutseld schildpadje gekregen te hebben van Chan Neang. De kinderen zijn echt fantastisch, en deze waardering is zo geweldig!

De volgende dag werd het nog beter. Dapira vertelde vol trots aan Sinead dat ze een super leuk boek lazen in de klas en gaf een enthousiaste en accurate samenvatting van Matilda, terwijl ik het kantoor binnenliep. De rest van de ochtend had ik een onuitwisbaar trots gevoel en onafpoetsbare glimlach op mijn glimmende gezicht (trots en zweet gelijk). Ook het moeilijkere geval in de klas, die tijdens de klaaglunches met regelmaat onderwerp van gesprek was, heb ik inmiddels onder controle. Waar hij in het begin het bloed onder mijn nagels vandaan haalde en ik meermaals op het punt heb gestaan hem naar de directrice te sturen voor represailles, heeft mijn tactiek van positief gedrag overladen met complimenten en negativiteit negeren zijn vruchten afgeworpen. Hoewel hij nog steeds het meest gewaarschuwde kind in mijn bamboehut is, gaat het nu een indrukwekkend stuk beter. Onze band werd nog verder gesterkt bij een klusdag op school.

Waar in de bibliotheek het gerucht van een feestdag al voldoende was om de bieb te sluiten, worden hier de "vrije" dagen aangegrepen om extra werk rondom de school te verzetten. Waar de kinderen officieel vrij waren, kwamen tientallen geheel vrijwillig naar school om ons te helpen klussen, ongelofelijk! Er werd, voornamelijk door de mannen, een nieuw fietspad aangelegd, waarvoor twee vrachtwagens zand en 1 met grind verschept en versjouwd moesten worden. Bij tijd en wijle leek het net een kinderarbeidsklus, zo hard schepten en sleepten de kinderen. Het resultaat na een dag hard werken was verbluffend. Een modderig verregend blubberpad, voor ervaren Blubberracers een fikse uitdaging zou zijn, werd met bloed, zweet en blaren omgezet in een prachtig nieuw pad. Ook de nieuwe klaslokalen kregen een nieuwe look, met allerhande leuke kleuren verf en verder werkte ik aan het vernieuwen van de schommels op het schoolplein en de muurschilderingen. Het artistieke deel heb ik wijselijk overgelaten aan anderen met handvaardigheidscijfers boven de drie en wiens tekeningen ook daadwerkelijk herkend worden als zijnde de bedoelde objecten. Lijntjes en vlakken die minder fijn-motorische handelingen vergen behoorden dan ook tot mijn vakkenpakket. Met fanatieke leerlingen die zoveel mogelijk kleuren mengden om op de bamboe te smeren, wierp ik me op de muurschilderingen. Na enkele minuten hoorde ik gelach uit mijn lokaal komen en riepen de anderen dat ik echt even moest komen kijken. Monyroth, het meest lompe en agressieve weesmeisje van e hele school, dat klasgenoten en kleintjes in de pauze standaard 'voor de grap' mept, had op de schoolbanken in kanariegeel: "FIFA Word Cup Brazil 2014" geschreven. Even later werd er nog snel een L tussen gepropt.
Hoewel het eigenlijk natuurlijk niet bemoedigd had moeten worden, barstte ik uit in een schaterlach. Het zal weinigen verbazen dat ik dagelijks de eerste vijf minuten besteed aan wat er momenteel gaande is in Brazilië. Na e monsterachtige score tegen Spanje kregen de kinders als vanzelfsprekend een Engelse tekst over die wedstrijd. Dat dan Monyroth, van wie ik een dergelijk gebaar het minst verwacht had, dit op de banken schrijft omdat ik het voetbal zo geweldig vind, is heerlijk. Ik wil nog lang niet weg!

28/6, 11:02, @ Otres beach, een paradijsje op aarde

Vanuit mijn heerlijke uberchill stoel kijk ik uit over de Golf van Thailand, terwijl het water vanuit de hemel naar beneden stort. Het regent Oudhollandse pijpenstelen. We hadden toch net iets anders verwacht van een wekje niets doen en ons welverdiende kleurtje kweken. Ondanks de regen is Otres beach in Sihanoukville een onwaarschijnlijk paradijselijke plek. Palmbomen op een hagelwit strand met loungebedjes en een azuurblauw tot jadegroene zee. De zonsondergang is adembenemend!

We slapen in een hutje op het strand, waar je de zee hoort ruisen om vervolgens in een diepe slaap te vallen. Of tenminste, dat had ik gedacht. Na twee schamele uurtjes nachtrust, bekroop me het idee dat er iets vliegensvlug over mijn been naar boven liep. Binnen enkele milliseconden waren mijn ogen wijd open gesperd, sloeg ik wild in de rondte, en probeerde ik in het schijnsel van mijn multifunctionele telefoon te ontdekken wat nog steeds tegen me aan kroop en vloog. Het bleek dat onze klamboe niet potdicht zat en de kolossale koning aller kakkerlakken zijn weg naar mijn benen had gevonden. Een moment van blinde paniek later was Marleen ook wakker en was het een en al commotie in de klamboe. Het duurde even alvorens het kakkerlak-evacuatieplan met succes hadden uitgevoerd, maar ik ben getraumatiseerd voor het leven. Voor eenieder die 's ochtends moeite heeft met opstaan en meent drie wekkers te behoeven: ik heb hier de resolutie. Ik ben ook de minste niet, ik wil er best een voor je meenemen in een jampotje! Aanvragen kunnen ondertekend in drievoud verstuurd worden.

Dit was overigens niet de slechtste nacht deze week. Nadat onze periode op SHAC ten einde was gekomen vertrokken we woensdag naar Sihanoukville in een hotelbus. Toen we binnenkwamen, leek het best een prima nacht te worden, ondanks dat de bedjes Aziatenmaat waren, dus hoogstens anderhalve meter lang. De chauffeur die ons onze bedden toewees, zei breedgrijnzend dat ik ook naar beneden moest, Marleens bed in. Op dat moment dacht ik nog dat hij een goede grap maakte. Terwijl steeds meer mensen toestroomden en ook met z'n 2en een bed in werden gestuurd, overspoelde mij het angstige gevoel dat wij als de twee langste (1,78 en 1,74 schoon aan de lat) personen het kortste bed in de hele bus moesten delen. En ja hoor... Vijf minuten later lagen we gierend en huilend van het lachen in een minuscuul bed, waar we niet languit, noch in de breedte platliggend in pasten. Het lachen maakte echter snel plaats voor een klaagzang die zijn weerga niet kent.
Onze bedden / Ons bed bevond zich recht boven het wiel en de weg naar Sihanoukville is deels hetzelfde als, (herinnert u zich deze nog?) de rit in de bonkende boemelbak naar Phnom Penh. Een positieve noot, tel uw zegeningen, we lagen lepeltje lepeltje naast elkaar, en niet naast een wildvreemde Cambodjaan zoals sommige minder fortuinlijke reizigers. Na twaalf uur vol verkrampte spieren en zonder de zo gewilde nachtrust, strompelden we de bus uit en werden we aangevallen door een zwerm tuktukdrivers. Ik heb ze waarschijnlijk wel eens op een vriendelijkere manier afgewimpeld.

Het was een vreemde gewaarwording om woensdag wakker te worden en me niet klaar te hoeven maken voor school. De laatste dag op school was zo hartverwarmend en hartverscheurend tegelijkertijd. Vooral het afscheid van de ochtendklas viel me zwaar, daar ik ellenlange handgeschreven brieven, talloze tekeningen, sleutelhangers en zelfgeknoopte armbandjes kreeg. Met prachtige foto's en hele waardevolle herinneringen was het al een fantastische dag. Dit alles werd nog veel beter na de les, toen we het laatste lerarenoverleg hadden. Drie Australische bezoekers hadden die dag besloten om de school compleet te renoveren, met stenen muren en een tweede verdieping voor de vrijwilligers op school. Een geweldige verrassing! Echter, het meest indrukwekkende voor mij was dat op het moment van het ter papiere gaande van deze woorden, de sloop van de oude school reeds begonnen is. Binnen vier dagen na het tekenen van het contract en toestemming van het dorpshoofd wordt er al begonnen! Dat zou in ons regelparadijs werkelijk onmogelijk zijn! Later op de dag bleek er nog meer in het vreugdevat te zitten: Aly kwam aan met een pracht van een puppy, een cadeau voor de nieuwe school! Een mooiere afsluiting van onze twee maanden lesgeven had ik me niet voor kunnen stellen.

05/07/14, 14:18, Vol verwachting klopt mijn hart...

Waar mijn plan was om na deze week moeiteloos voor een gigantische blonde Cambodjaan door te kunnen, hebben de weergoden deze plannen hardhandig gedwarsboomd. Het regent. Elke dag. En niet een paar druppen. Het equivalent van onze hele Hollandse herfst lijkt hier de afgelopen week te zijn neergekomen. Lang leve het regenseizoen, maar het strand is nu niet helemaal 'The place to be'. Desalniettemin zorgen deze dreigende en daadkrachtige wolken er wel voor dat ik onafgebroken in mijn boeken verzwolgen ben, kan een tuktukrit zonder twijfel te boek als een speedbootavontuur en zijn de zijn de zonsondergangen wonderbaarlijk mooi. Vanochtend hebben Marleen en ik na zo'n 3,5 maand reisgezelschap afscheid van elkaar genomen, daar onze wegen nu scheiden. Zij gaat op eigen houtje verder richting Maleisië, terwijl ik vanavond Allard van het station zal halen. Ik kan niet wachten!!

Terwijl ik dit schrijf zit er aan mijn rechterhandzijde een mannelijk figuur die blijkbaar nog nooit een vrouw heeft zien schrijven. Zonder enige vorm van gêne, staart hij me aan. In een poging om dit minder ongemakkelijk te maken, schrijf ik het maar op.. Wellicht dat ze in Rusland, of naburig land, op basis van zijn accent, vrouwen geen vrijheid van perse hebben ;). Zijn ingezette charme offensief was al net zo kansloos als zijn met sokken ingezette sandalen.

Hoe dan ook, Sihanoukville is een aparte plaats, en dat is zacht uitgedrukt. Naarmate het daglicht verdwijnt, vullen de straten zich met iets te oude, iets te dikke, kalende Westerse mannen, gearmd met een Cambodjaans meisje van mijn leeftijd, op iets te hoge hakken in een iets te kort jurkje. Naast prostitutie van ladyboys, vrouwen en naar verhalen ook kinderen, wordt er hier in e stad tevens een akelige hoeveelheid drugs gebruikt en zijn de mensen die hier volgens hun baan iets aan behoren te doen zo corrupt als wat. Gelukkig verblijven wij niet in dit hol van de leeuw, maar op Otres Beach, de woordenboek definitie van sereniteit, zo'n vijf kilometer buiten Sihanoukville.

Over leeuwen gesproken, de straten kleuren hier al flink oranje. Door de fantastische aantallen doelpunten van 'onze jongens' hebben we de fervente volleybalharten van de Cambodjanen veroverd en dragen ook andere toeristen, voornamelijk Amerikanen en Britten ons een warm hart toe. Ook onze zuiderburen, die zelf nog wel in het toernooi zitten, zijn niet te beroerd om voor ons te juichen. Wat een prachtig taaltje is dat Vlaams toch. De afgelopen week hebben we met onze vrolijke Belgische vrienden (die sinds kort een tuk tuk bezitten), 'aan den toog' gezeten met een 'pintje'. Op een avond vroegen ze of we reeds een 'bangelijke' nachtelijke duiktocht hadden gemaakt. Na enigszins vragende blikken tussen Marleen en mij, besloten we toch de zee in te gaan. In de nacht doet er zich een fantastisch natuurfenomeen voor in de zee hier: Bioluminescentie van plankton. Nadat we een paar meter de zee in waren gelopen zagen we al een paar lichtpuntjes. Enkele meters verder werden we omringd door talloze kleine lichtflitsjes, veroorzaakt door luciferase, een eiwit in plankton. Het was alsof de zee duizenden kleine glitterende sterretjes bevatte. Een van de gaafste dingen die ik ooit heb gezien!!

Gisteren besloten Marleen en ik om voetbal te gaan kijken, bij een hotel op Otres, wat de enige plaats is in een wijde straal van vijf km war voetbal wordt uitgezonden. Tijdens de plezante wedstrijd tussen deze twee Europese grootmachten, kropen er legio gecko's over het geprojecteerde scherm, wat soms hilarische beelden opleverde: Evra werd gehaakt door een staart, terwijl Özil struikelde over een geckohoofd. Het zou voor ons aller Arjen (Robben, red.) genoeg zijn om binnen de 16m te gaan liggen en een penalty te claimen. Hoewel mijn oranjekoorts al flink stijgt betwijfel ik of Allard na een reis van zo'n 35 uur nog fanatiek oranje kan / wil supporten. Na twee dagen bijkomen op het strand zullen we naar het noorden trekken, om zo via Siem Reap, waar we de school of wat daar van over is, zullen bezoeken, om daarna verder te reizen naar onze nieuwe droombestemming Laos!


Liefs en een dikke tút út Sihanoukville,

Esther