Een tien met een griffel

Mems verjaardag, 20:11, met een kopje thee in de tuin

Maandag begon onze laatste dag akelig typerend voor de afgelopen periode: we stonden voor een dichte bieb, zelfs de Alohomora spreuk van een student kon daar geen verandering in brengen. Luttele momenten later werd ik gebeld door de directeur van BookBridge Cambodia, die zijn oprechte excuses aanbood en doodleuk vertelde dat bibliothecaris Meandrith spoorloos was. Met een zak vol Hollandse vlaggetjes, afscheidscakejes en een wee gevoel stonden we te staren naar het hangslot. Voorspoed lag in het verschiet, toen een Khmer docent kwam aansnellen met een joekel van een sleutelbos. Even later hadden we de bibliotheek volledig voor onszelf en stroomden de studenten mondjesmaat naar binnen. Enkelen slechts om ons gedag te zeggen, anderen met briljante studiedoeleinden in het vooruitzicht. Onze twee meest fanatieke aanhangers waren ook wederom present en vroegen ons om even bij hen te komen, toen zij zich hadden afgezonderd van de rest van de klas. Uit een verborgen tas verschenen twee cadeaus, in een respectievelijk roze en paars cadeautasje dat door teddybeertjes gesierd werd. Als dank voor onze lessen kregen we van Noreay en Rovinol een T-shirt met de hartverwarmende tekst: "I love Cambodia".

Voo renkele momenten was ik compleet sprakeloos en onthutst door dit onwaarschijnlijk lieve gebaar uit onverwachte hoek. Terugkijkend op mijn periode in de bieb had ik niet het idee écht iets te hebben bewerkstelligd, maar blijkbaar dachten zij daar dermate anders over dat ze kosten noch moeite hebben gespaard. Geweldig!

Met mijn super biologe in spé, had ik het die ochtend over naast de vanzelfsprekende portie biologie, over literatuur. De klassiekers die dit meisje op haar leeftijd al had gelezen, van Jane Austen tot Arthur Canon Doyle, Tolkien, Defoe en Mark Twain en zelfs een stuk Dante (maar ze gaf giechelend toe dat niet volledig te snappen) deden mij als vermeend boekenwurm met de oren klapperen. Als soort afscheidsgebaar heb ik haar Roald Dahl's Mathilde meegegeven uit de bieb. Opdat ze daar veel plezier aan beleefd en wellicht nog een wijze les uit kan destilleren!

Gisteren was onze eerste echte dag voor de klas staan, en het was een absolute adrenaline-racende dag! Naast de onverwachte uitslagmail van de masterselectie die dag, die met trillende duim geopend werd, maar louter euforie teweeg bracht: Ik ben voor beide Masters aangenomen!! Dit betekent dat ik vanaf september weer het studentenleven induik, met de Onderzoeksmaster van mijn dromen: Brain and Cognitive Sciences!

De dag ervoor lieten we de afscheidspicknick van Clare en Joanne aan ons voorbij gaan om zo optimaal mogelijk als ware zonnestralen voor onze trappelende studenten te verschijnen. Met een fikse portie vlinders en knopen in de buik vertrok ik met een prachtig geplande les naar Smiling Hearts Association for Children (http://www.shac-smilinghearts.org/), waar kinderen komen die arm of wees zijn. De nieuwe schoolroute loopt over een Afrikaans aandoend hobbelend rood zandweggetje dat me volgens huidige voorzichtige inschatting drie nieuwe binnenbanden gaat kosten. Op school kwamen de kinderen aansnellen om te ontdekken wie de nieuwe teachers waren. Na een half uurtje uitzweten en de les op het blauw uitgeslagen whiteboard tentoon te spreiden, begon de les voor Grade 4!

De klas in de ochtend is klein, erg pienter en het is een aandoenlijk zootje handenbindertjes. Ook zit dè ladiesman van de hele school in mijn klas, hij vertolkt een ware Danny waar John Travolta nog een puntje aan kan zuigen, en heeft naar het schijnt nu al twee vriendinnetjes. Deze natuurlijke charmeur pakt iedereen in met zijn grapjes en is met z'n harde werk een fantastische leerling. Zijn beste vriend steekt hier schril bij af en probeert constant op een negatieve manier aandacht naar zich toe te trekken. In de middag heb ik een klas met een echt meidengroepje, die bloemetjeskettingen maken en hartjes in hun schrift tekenen. Tijdens de verplichte introductie mochten ze allemaal een vraag verzinnen om aan mij te stellen, en na enkele minuten zaten ze allemaal met hun hand in de lucht te zwaaien en riepen luidkeels 'Cha, me!' (teacher in een vlaag van enthousiasme). De introductie werkte tweeledig, met een Kim Song (j), Kim Hong (m) en Kim Huong (j) en overige namen als SreyNeath, ChanNeang, en Sothearin is het namen leren toch net een tikje lastiger dan in een klas met Henk en Ingrid.
Na een paar vragen hoorde ik mijn meiden giechelen en kwam, na de driedubbele verzekering dat ik niet boos zou worden, de onontkoombare vriendjesvraag. De les verliep eigenlijk opvallend goed, en de ijverige kinderen leerden een set nieuw restaurantvocabulair, maakten hun eigen menu en de helft van mijn lesplan liet ik tot de volgende dag rusten. Voor gisteren had ik naast een brok grammatica, een rollenspel bedacht waar de een een gast was en de ander in de huid van de waitress/waiter kroop. Het bleek een hole in one, en er werden potloden bijgehaald als potjes chili-, oester- en sojasaus en chopsticks, en drie puntenslijpers werden tafeldecoratie. Na de les kreeg ik van de middagmeisjes een dikke knuffel en ze bedankten me voor de les, fantastisch! Terwijl ik het bord schoon veegde, werd ik opgehaald door de pientere Dapira, die al rennend vol enthousiasme de klas binnenvloog onder een luid 'Cha, Cha': Buiten was er een regenboog te zien! Het lesgeven is ontzettend leuk, hartverwarmend en leerzaam, maar ook slopend: Ruim zes uur per dag zijn we op school in de hitte, plus ruim twee uur aan voorbereidingstijd maken dat er barweinig vrije tijd overblijft maar ik heb het er graag voor over!!

26/5, 21:20, Afkoelen in bed

Na een fantastisch cultureel weekend was het vandaag weer een ordinaire werkdag en moesten de kids gedrillt worden. Aanstaande vrijdag gaan we een sportdag organiseren voor zo'n 230 koters, en hoewel mijn klassen voornamelijk bestaan uit giebelende meisjes en nog geen anderhalve meter lange mannen, moet en zal mijn fanatisme overgedragen worden. Op het rijmpje "Eeny, Meeny, Miney, Moe", dat tot de lesstof van vorige week behoorde heb ik een yell geschreven waarmee we de rest van de klassen ongetwijfeld intimideren, of op z'n minst irriteren. Minstens viermaal per les wordt het versje uit volle borst gezongen, waarbij de klassen naast me, slechts gescheiden door een halfopen bamboe muur even hun lessen moeten staken. De onderlinge strijd is losgebarsten, bring it on!

Vrijdag resulteerde in een geslaagde filmavond waarbij de jongste groepen genoten van Monsters Inc en een stoofpot in de grootste pan die ik ooit gezien heb. Even ter illustratie: een kwart van Marleens overvolle kleuterklas zou er moeiteloos in passen.
De volgende ochtend vertrokken we na een uiterst kort nachtje naar Battambang om Phunam op te zoeken. Ondanks dat haar zus slechts een week geleden bevallen is van een zoon, er vier neefjes op bezoek waren en het bamboe houten huis nog geen 40m2 besloeg, nodigde ze ons uit om bij haar thuis te logeren. Een onvergetelijke ervaring bij een ongelofelijk gastvrije en lieve Khmer familie. Na een heerlijke lunch en talloze herinneringen oproepende Bakjes-douche, besloten we de circusschool van Phunam te boekijken. Honderden kinderen krijgen hier dagelijks de kans hun thuissituatie even te vergeten en gratis lessen te volgen. Een van de excentrieke docenten die we tegen het lijf liepen bleek een kunstenaar met internationale allure die ons maar la te graag zijn nieuwe werken liet bewonderen. Zo geschiedde dat onze zes ogen dit kunstwerk wat later dit jaar in zowel Istanbul als London op exposities zal prijken voor het eerst mochten aanschouwen. Vervolgens reden we met de vier overenthousiaste neefjes in de tuktuk van Sothea's vader naar een van de weinige toeristische trekpleisters in Battambang: de bamboetrein. Deze voormalige treinlijn die door de Franse kolonisten werd aangelegd en door de overheersers van de Khmer Rouge werd gedestructeerd dient nu vooral als toeristenattractie en vervoersmiddel voor de locals die met verse goederen naar de markt vertrekken. Op de rails rijden zogenaamde Nory's, platte bamboewagentjes waar je met zo'n acht personen op kan zitten. Daar de spoorweg slechts één rails beslaat, ontstaan er hachelijke situaties zodra er een tegenligger opdoemt aan de horizon. Zodra de boemels elkaar bijna raken, wordt een van beide uit elkaar gehaald, rijdt de ander verder en wordt daaropvolgend de Nory weer vliegensvlug in elkaar gezet om de rit te vervolgen. Een staaltje vernuftige constructie!

Eenmaal terug in huize Phunam bleek het een na jongste neefje van het telg onwaarschijnlijke dansskills te bezitten voor een tweejarige, en hij haalde alles uit de kast om ons te imponeren. Van handstanden tot levensliederen, alles at op een podium thuishoort werd tentoongesteld. Cambodia's Next Top Superstar, houdt uw hart vast!
Na een samen bereide maaltijd, aten we met de gehele familie zittend in kleermakerszit in een grote ronde kring onze maaltijd. Na een biertje in de stad waren we compleet afgepeigerd van alle indrukken en keerden we moe maar voldaan huiswaarts. Hier bleek dat wij de enige kamer in het huis toegewezen hadden gekregen en sliep ik ondanks de weekoude baby praktisch naast me, als een roosje.

In de ochtend werd er ontbijt voor ons gehaald en ondanks beleefde weigering melk ingeschonken, wat hier echt een luxe product is. Vlak daarna was het alweer tijd om vaarwel te zeggen daar onze bus toeterend klaar stond op het busstation. In de bus bleek dat we rustig aan hadden kunnen doen ondanks de ronkende motor vertrokken we bijna een uur later dan gepland. De rit huiswaarts werd gekenmerkt door bizarre Aziatische videoclips die op het tv scherm in de bus verschenen. De professorisch opgehangen tv, ontving de onzinnige clips uit een compleet dichtgetapete tv ontvanger. Toen er alleen ruis op het scherm verscheen hadden we een sprankje hoop dat het een tvloze rit zou worden, maar niets was minder waar: met meer probleem werd hun probleem verschoven naar een probleem voor onze zintuigen. De verschrikkelijk in elkaar gezette videoclips waren tenenkrommend: denk MJ's Thriller maar dan zonder enkel greintje talent, waar een honende lach van een witgeschminkte heks aan vooraf ging. Het was een irritatiefactortje. Ondanks de verschrikkelijke Cambodjaanse tv-smaak (en ik kijk GTST, dus dat zegt heel wat!) was het een onvergetelijk fantastisch weekend!

02-06, 21:03 @ In mijn warme bed

De eerste volledige week werken als docent in de verhitte bamboe klaslokalen op Smiling Hearts heeft het woord afgepeigerd een nieuwe dimensie gegeven. Het lesgeven vind ik echt helemaal geweldig, maar het kost zeker in de eerste week enorme hoeveelheden energie. Na de eerste klas ploffen Marleen en ik dagelijks met een rood bezweet hoofd neer bij ons nieuwe vaste lunchtentje, op een steenworp afstand van school. Er worden weinig woorden gewisseld, afgezien van enkele klaagzangen over draconische roodharige wichten die plotsklaps Marleens klas over dacht te nemen. Mevrouw de docent kwam maandag geheel onaangekondigd op school en liep rond alsof ze alle kinderen als haar broekzak kende ("Oh you, come here and give me a hug!"). Enigszins verbaasd waren we dan ook toen we later hoorden dat ze maarliefst vijf halve dagen (!) les had gegeven in Kindergarten. Tevens bood ze aan Marleen te helpen met de klas (lees: volledig overnemen) en de les voor de volgende dag voor te bereiden. Een sympathiek gebaar, maar zoals altijd spreken daden luider dan woorden: het gedrocht versliep zich de volgende dag door een fles wijn de avond ervoor waardoor Marleen de gehele les moest improviseren. Geen gemakkelijke opgave met 25 gillende Khmer-sprekende koters in je klas. Autoritaire arrogantie verspreidde zich de volgende ochtend bij een meeting over de sportdag, waarbij ze het voor elkaar kreeg eenieder tegen haar in het harnas te jagen. Zelfs de immer kalme Ieren hadden terstond een bloedhekel aan haar, door haar totalitaire aanwezigheid. Donderdagmiddag zou Smaug een banner maken, op een laken dat door ons was gekocht, want daar had mevrouw zelf geen zin in. Er zat een gat in, een motiefje op en was niet parelwit, zo bemerkte dit hyperintelligente wezen: "What am I supposed to do with THIS?" Elke aangedragen oplossing werd hardhandig van tafel geveegd; het moest en zou op haar manier. De uitdrukking: Denken in oplossingen , niet in problemen, is kennelijk nog nooit haar hardhorende oren gepasseerd. Wereldwonder acht geschiedde toen ze onder luid gesteun en gezucht toch aan de slag ging met het laken en de krijtjes, en dit resulteerde in een prachtige banner.

Diezelfde dag drillde ik mijn kinderen minstens een keer of acht per les met de rijm:
"Eeny, Meeny, Miney, Moe,
We're grade 4 and you will know,
On the field we steal the show
Eeny, Meeny, Miney, Moe."
Ik durf te wedden dat minstens een iemand het versje gedroomd heeft. Ook in de pauzes en op de fiets naar huis was het onze oorlogskreet die tot in de verste verte te horen was. De teamspirit was geweldig!

De volgende ochtend was het vroeg dag en stonden wij als docenten na wat organisatorische obstakels klaar om er een onvergetelijke dag van te maken, ondanks het kwik dat tot boven de 38 graden steeg. De liters oranje sportdrank en kilo's sappige mango's gingen als warme broodjes over de toonbank, naar dorstige keeltjes. Marleen en ik waren spelleiders bij het oud-Hollands touwtrekken waarbij brandende bloedblaren en kapotte knieën aan de orde van de dag waren, maar schaterlachen, intens gejuich en fantastisch vertrokken gezichten (denk Esther bij Songkran) overheersten. Van de allerkleinste kindergarten kleuter tot zeventienjarige sloeber, iedereen heeft een wonderlijk mooie dag gehad en na het cadeautasje, zoals het een waar kinderfeestje betaamd, keerde eenieder megamoe maar voldaan huiswaarts.

4-6-2014 21:23, glimmend van trots in bed

Het ultieme doel van mijn temporele docentschap hier is om de kinderen iets bij te brengen en ze op een leuke manier goed te leren leren en leren lezen. Vandaag nam ik de proef op de som met een moment van de waarheid: een toets met een hoofdletter T.
Waar ik bij het vorige tussentijdse toetsje voor spek en bonen nog uiterst creatieve becijferingsmethoden moest toepassen om geen demotiverende onvoldoendes uit te doelen, waren er vandaag louter cijfers waar menig student groen van zou uitslaan. Zelfs een tien met een griffel (of hier in Cambodja twee stickers) werd uitgedeeld aan een meisje dat zich normaliter erg op de achtergrond houdt. Stille wateren...

Tijdens de assembly na schooltijd waarin de kinderen in kaarsrechte rijen staan opgesteld om te luisteren naar de preek van hoofdjuffrouw (?) of directrice Aly. Vandaag wijdde ze uit over respect voor ons als docenten en dat de kinderen ons niet moesten zien als vrienden, maar als parentale figuren. Tot zover het normale. De uitingen van respect zijn in haar optiek het met twee woorden spreken, geen Hi maar Hell en geen high fives of knuffels meer. Vervolgens werd het nog een stukje bizarder, en liet ze de studenten in koor hun excuses aanbieden aan de docenten voor hun slechte gedrag en kreeg 1 kind met de liniaal, onder oogluikend toezicht van de hele school.
Echter, deze dreigementen richtten zich voornamelijk op Kindergarten en Grade 1,2,3 en mijn klas, grade 4, kreeg een zwaar verdiend compliment voor haar gedrag! Go Grade 4, Grade 4 Win!!
Ook zag ons lokaal er het netst uit, overigens niet dankzij de leerlingen, ik hang na schooltijd altijd even Assepoester uit. Waar de hele preek in Khmer was, met slechts vlagen Engels, riep ik Kim Hong na de assembly even bij me om uit te vogelen wat er gezegd was.
Drie minuten later zat ik glimmend van trots op mijn stalen ros om haastig voor de bui thuis te geraken.

Gisteren arriveerde de bui vlak na de middagpauze op Smiling Hearts, met veel donder en bliksem. Waar ik het eerste kwartier nog trachtte over het volume van de dikke druppels stortregen, krijsende kleuters en dreunende donder heen te schreeuwen, bleek dat geen doen.
Tevens bleek dat Marleen A-diploma's kon gaan uitreiken, daar haar klas binnen enkele minuten volledig overstroomd was met lokale plassen tot kleuterkniehoogte. Het evacuatieplan kon uit de kast getrokken worden: Zo werden eerst de aangespoelde kikkers, tegelijk met het restant van de les uit het lokaal gebonjourd, waarna de vijfentwintig verzopen en verkleumde kleuters er in kwamen stormen. Waar de bel proper om vijf uur ging, wist de regen van geen ophouden en moesten de jengelende kinderen onder toezicht in het lokaal blijven. Ruim een kwartier en talloze klaagzangen (Cha, me go hoooome) later, vervormde de immense regenbui naar een paar frisse druppels en mochten de kinderen, en docenten. naar huis!

11:01, 07-06-2014 @ Palm Garden Lodge

Lesgeven is fantastisch!!Ik mail binnenkort de studieadviseur van mijn Master om te kijken of een educatietrack op een creatieve manier in het studieprogram geknutseld kan worden. Gisteravond hebben we een filmavond georganiseerd voor de oudere klassen, klas 4, 5 en 6, met de hitfilm Frozen. Waar de film volgens oorspronkelijk plan om zes uur zou beginnen, bleek dat zes uur Cambodjaanse tijd toch net even iets anders ligt. Met slechts één leerling om 18:00, begonnen onze handjes te trillen.. Hadden we alles voor Jan met de korte achternaam en deze ene leerling georganiseerd? Gelukkig druppelden de leerlingen gestaag binnen en kreeg iedereen een extra portie watermeloen en popcorn! Die ochtend had ik klas 4 een opdracht laten maken waarbij ze woorden moesten invullen in de songtekst van Let it Go (de titelsong van Frozen) en verscheidene fanatiekelingen hadden de songtekst meegenomen naar de film en zongen luidkeels en ontzettend vals mee! Een kippenvel momentje! Na de film had directrice Aly een enorme tafel met heerlijk eten klaargemaakt voor ons, om ons te bedanken voor onze lessen en het verschil dat we maakten! Geweldig!

Liefs en een dikke tút út Siem Reap,

Esther

P.s.: Voor al mijn trouwe aanhangers die maandag de tocht der tochten gaan fietsen: Heel veel succes!!!