Toeristentrekpleisters: Phnom Penh & Angkor Wat

19:51, 6-5-14 @ De eerste pagina van mijn tot zover compleet inhoudsloze dagboek.

Een reisdagboek zonder betoverende avonturen, is als Dolce zonder Gabanna, als Charlie Chaplin zonder snor of als een thuiswedstrijd van ons aller Heerenveen zonder volkslied. Daar moet en zal stante pede vernadering in gebracht worden. Om er maar eens een prachtige Oud-Hollandse uitspraak in te gooien: "Het puntje van een gaeuwe pen, is het felste wapen dat ick ken" (Jacob Cats).

Zaterdagavond werden we na een overtuigend opgevoerd dubbelduet van Summer Nights bij de karaoke, waarbij enkele mensen net op tijd wegdoken voordat er een Tsjernobyl 2.0 ontstond na de laatste noot, met open armen ontvangen in de expat community van Siem Reap. Gisteren was het tijd voor mijn volgende missie: het vitaminegehalte opvijzelen door het vinden van een fruitvrouwtje. Hoewel ik ernstig betwijfel of ze ook maar enige concurrentie kan bieden aan mijn Burkinese eentandige maar breedlachende vriendin, begon ik onder het motto "Niet geschoten is altijd mis"aan mijn queeste. Nabij enkele eettentjes was een klein winkeltje, zo vol met prullaria en snuisterijen dat er geen overzicht mogelijk was. Op de stoep voor de winkel stond een sigaretten- en fruitkraampje, met manden vol met mango's. Aangezien het nu mangoseizoen is, is de mangohandel groots als nooit tevoren. Uitpuilende vrachtwagens vol ronken mij 's ochtends voorbij met deze heerlijke groengele vruchten. Bij dit glimlachopwekkende kraampje vond ik drie mango's, die ik zorgvuldig had uitgezocht. Toen de lieve verkoopster, die overigens alleen Khmer sprak, op een holletje aan kwam snellen, bleek gauw dat ik niet met drie luttele mango's naar huis zou gaan. Voor 1 dollar vulde ze mijn tasje met zes heerlijk ruikende mango's en toen ik haar uitvoerig bedankte in mijn beste Khmer, stopte ze me nog een mango toe in mijn fietsmandje. Hoe ik in mijn eentje al die mango's ga wegwerken in de komende twee dagen is een fikse uitdaging!

Om de pas ingezette gezonde tour een waardig vervolg te geven, ging ik 's avonds met Phunam, haar vriend en Marleen naar de sportschool. Deze stond vlak buiten de stad, zo hadden we onze warming up, die uiterst noodzakelijk is in dit weer, maar vast gehad. In een grote, half open loods met slechts enkele werkende ventilatoren, waren veelal Cambodjaanse mannen oefenignen aan het doen, waarbij ondefinieerbare kreten de sportmuziek onderbraken. Bij binnenkomst bleek er zich hier een flink staaltje discriminatie de ronde te doen (Heer Wilders, let op, dit kan zo in uw partijprogram!): Phunam betaalde de helft van de schrikbarende entreeprijs voor ons die maarliefst een hele dollar bedroeg, omdat zij Cambodjaanse is en wij blanke buitenlanders. Nadat we ons omgekleed hadden, kwamen we tot de opmerkelijke ontdekking dat er geen douches waren. Echter, bij navraag bleek dat hier in Cambodja de normaalste zaak van de wereld, gezien de waterprijs. In mijn ogen toch een zaak waar een luchtje aan zit.
Op de zevendehandse (inschatting waar ik best een biertje om durf te verwedden) apparaten in de sportschool deed iedereen ontzettend zijn best om net iets breder te worden. Waar in Nederlandse sportscholen vaak een anabole alfamannetjes sfeer hangt viel dat hier reuze mee en glimlachte eenieder aardig. In de sportschool was het BLOEDheet en met al het zweet dat hier verloren wordt zou de waterschaarste in grote delen van Azie probleemloos de wereld uit geholpen kunnen worden. Na twee uurtjes trainen, stroomden de endorfines door mijn lichaam en besloten we samen te gaan eten met onze Khmer vrienden. Het typisch Cambodjaanse gerecht Beef Lok Lak werd ons warm aanbevolen en was in 1 woord verrukkelijk! De spierpijn is tot op heden nog niet aangekomen, terwijl deze toch zeker verwacht en enigszins geschuwd wordt! Misschien Morgen?


21:31, 12-5-14, @ Nazwetend in bed

Afgelopen zaterdag vertrokken we in alle vroegte, een half uur eerder dan gepland zelfs, zo bleek vijf minuten nadat de wekker ging, in een volgeladen minivan naar Phnom Penh. Samen met Clare, Joanne, Miah, Harry en Devon bevonden we ons op de achterste banken, recht boven de wielas en beloofde het een bumpy ride te worden, zo merkten we na enkele kleine oneffenheden in de weg. Daar het droge seizoen al maanden de regie voert en de regen naarstig doch resultaatloos probeert de zon te verdrijven, was de weg soms een grote rode zandstorm. Zodra er een truck passeerde, waande onze chauffeur zich enkele seconden in een compleet uitzichtloze situatie. Onze chauffeur, wiens doel klaarblijkelijk was om ofwel beeldmateriaal te vergaren voor de nieuwste Need for Speed, of ons op z'n James Bonds wilde afleveren in Phnom Penh: "Shaken, not stirred", manoeuvreerde handig langs de grote gaten. Desalniettemin was de conditie van de weg dermate belabberd, dat de 'bolstjinnen' in Sloten deden denken aan een gladgestreken biljartlaken. Er waren momenten dat ik wenste dat ik mijn sport bh had aangetrokken, zo stuiterden we zo'n zes uur lang over de weg. Het was ook een van de hoge piefen in Cambodja niet ontgaan dat de meest gebruikte weg in het land in een niet alt e puike staat verkeerde. Om de paar kilometer was er onder het mom Road Construction een flink stuk weg afgezet. Waar dat in Nederland onderhevig is aan talloze regulaties, werd hier gewoon een lint met gekleurde vlaggetjes, op het oog een residu van een ietwat uit de hand gelopen kinderfeestje, om de werkplek heen gespannen. Onderweg reden we door het wonderlijk groene, prachtige platteland van Cambodja, waar men zich met os en wagen verplaatste, de kinderen (vrijwel) naakt op straat speelden met rubberen banden en de boeren een bijna Afrikaans donkere huidskleur hadden. De velden werden omgeploegd met handgedreven machines, of in de meer fortuinlijke gevallen, door een 'bonkige' koe.

Gaandeweg kwamen we verscheidene opvallende taferelen tegen, waar Marianne Thieme per direct nachtmerries van zou krijgen. Twee dozijn levende kippen aan hun pootjes vastgebonden aan een scooter, terwijl ze kakelden alsof hun leven er vanaf hing. Een enorme zeug, met een hoger vetpercentage dan het gemiddelde dorp in Cambodja bij elkaar opgeteld, werd hobbelend in een tuk tuk vervoerd, waar het beest haar gigantische kont nog niet half kon keren. Even later viel ons oog op een forse os, die door drie man hardhandig de juiste kant op werd gedreven.

Het laatste stuk naar PP was weer een typisch gevalletje gatenkaas, waarbij de rottende tanden van onze studenten ineens gaaf leken. Eenmaal in de hoofdstad reden we vlug naar ons hostel, waar we een tuk tuk regelden om ons naar het Tuol Sleng museum te brengen. Tuol Sleng was ooit een school, tot de Khmer Rouge Cambodja in haar meedogenloze regime onderdompelde en Tuol Sleng tot gevangenis met martelcentrum omtoverde. De gevolgen van dit monsterlijke communistische (vandaar Khmer Rouge) regime waren aangrijpend om te zien. De martelwerktuigen bezorgden eenieder kippenvel, ondanks de ruim zweetopwekkende temperatuur buiten. Als menig bruut leider, hield ook Pol Pot van het nauwgezet bijhouden van zijn daden, en werden alle gedetineerden vlak voor in bewaring stelling met vaak volgende executie fotograferen.

Na dit museum was het tijd om naar de Killing Fields van Choeung Ek te gaan, waar vele gevangenen hun laatste licht zagen. Onderweg bleek echter dat er een demonstratie gaande was, en dan PP een aanzienlijk grotere stad is dan Siem Reap, met een echte spits. Zo stonden we ruim twee uur in de file, met moto's fietsen en vrachtwagens, tot we besloten om toch maar richting het hostel te gaan en de Killing Fields voor de volgende dag te bewaren.

Die ochtend heerste er een bedrukte sfeer, iedereen wist dat wat we zouden gaan zien op z'n zachtst gezegd niet leuk zou zijn. Met audiotour in de hand liepen we door de Killing Fields, een ogenschijnlijk rustige en beboste omgeving, maar niets is minder waar. Met regelmaat waren er nog botten en tanden te zien op het voetpad, van de vele duizenden slachtoffers die hier geëxecuteerd zijn. De verhalen van de enkele overlevers waren ontzettend aangrijpend. Na het zien van een massagraf voor honderden (verkrachte) vrouwen en kinderen, met daarnaast een boom waartegen baby's werden doodgeslagen, voelde ik me alsof gekust door een dementor. Als teken van respect voor de slachtoffers, laten vele reizigers, zo ook ik, hier een armbandje achter. De brutaliteit en meedogenloosheid van dit regime is werkelijk onvoorstelbaar. In de stupa, een herdenkingsmonument, liggen schedels van ruim 9000 slachtoffers, vaak ingeslagen, omdat kogels te duur waren. Tijdens de executie werden pro communistische liederen gespeeld, om zo de wanhopige laatste schreeuw van de slachtoffers te onderdrukken. Op de weg terug bleef het een poos stil in de tuk tuk, waar iedereen zijn of haar eigen momentje van bezinning had.

Na nog geen 24 uur in PP was het tijd om weer naar 'huis' te gaan, over dezelfde hobbelweg als de dag ervoor. Onze magen goed gevuld met een heerlijk Cambodjaans broodje, waarvan de ingredienten nog altijd een groot vraagteken zijn, zorgden voor een stevige bodem. Na 74 pogingen om een comfortabele slaaphouding te vinden, bleek dat dat in een busje aziatenmaat onmogelijk was. De zon die we onderweg zagen zakken in de groene rijstvelden zorgde voor uiterst pittoreske plaatjes. De rit duurde aanmerkelijk lange, doordat deze chauffeur een iets beschaafdere rijstijl had en de weg geheel overlicht is. Na een korte nacht was het weer tijd om les te geven. Waar het doel eigenlijik is om Engels te geven, werk ik momenteel vooral aan genetica, neurobiologie en Frans. Vanochtend verscheen er een onwaarschijnlijk pienter meisje in de bieb, wiens hart sneller ging kloppen bij het woord biologie. Ze bestookte me met haar nieuwsgierige vragen over het brein en de invloed van genen daarop. Er ging naar eigen zeggen een wereld voor haar open, en komt vrijdag opnieuw naar de bieb voor biologieles!
Daaarnaast komt Ramazone elke dag, omdat ze later verpleegster wil worden en dan ook Frans wil spreken. Fantastisch natuurlijk, maar het stelt mijn kennis van de Franse taal behoorlijk op de proef!

Om de endorfinelevels weer wat op te krikken na het deprimerende weekend, ben ik vanavond weer naar de sportschool geweest, waar ik hartelijk werd ontvangen. Dit is de derde keer dat ik mezelf dermate in het zweet werk, alsof ik een dagje Songkran heb gedaan: Compleet verzopen. Een van de dames van de sportschool kwam breedlachend naar me toe halverwege de training, met vier mango's en een extra, broodnodige, handdoek! De eerste vaste klantenkorting is een onmiskenbaar feit!


18-5 16:21 @ Reflections Art Hotel

Deze week bleek maar weer eens hoe dol Cambodjanen zijn op nationale feestdagen. Met een jaarlijks aantal dat ver boven het mondiaal gemiddelde uitstijgt, was het na Internationale Rode Kruis dag vorige week, deze week het verjaarsfeestje van de koning. Om deze memorabele dag te vieren waren er maarliefst drie vrije dagen ingepland waarop het land even in ruststand ging. Dinsdag tot en met donderdag was de bieb daarom gesloten. Na al bijna een maand in Siem Reap begonnen de tempels van Angkor Wat, 's werelds grootste religieuze gebouw, ons van verre te roepen. Dinsdagochtend ging daarom de wekker om de zeer onchristelijke tijd van 4:00 AM. Met lekkere broodjes in de tas en goede zin ondanks het onooglijke tijdstip, ging ik op weg naar Marleen, bij wiens hostel we twee spectaculair uitziende mountainbikes hadden gehuurd. Echter, toen ik aankwam zag ik zorgelijke blikken bij Marleen, die niet veroorzaakt werden door het uur van de dag: een zelfbenoemde genius had zijn fiets vastgemaakt aan de onze. Tot ons grote verdriet kon ook geen van de personeelsleden, die respectievelijk op de grond, biljarttafel en korte houten bank in dromenland waren, ons helpen de fiets zonder grof geweld los te maken. Zo belandden we na een korte nacht weer in bed om de binnenkant van onze ogen te bekijken, in plaats van de zonsopgang bij Angkor Wat.

Om onszelf toch van de in het vooruitzicht gestelde cultuurkick te voorzien, zijn we die middag naar het landmijnenmuseum en de vlindertuin geweest. Het mijnenmuseum is opgericht door een Ex-Khmer Rouge/ Vietnamese mijnenlegger, die zich na de oorlog heeft gespecialiseerd in het ontmantelen hiervan. Opmerkelijk genoeg bleek dat er vandaag de dag nog ruim drie miljoen mijnen in de Cambodjaanse grond te liggen, te wachten op ontploffing, na plaatsing door de Khmer Rouge of Amerikanen die alle lijnen naar Vietnam wilden afsluiten. In de vlindertuin zagen we de pracht van de natuur, schitterend gekleurde flora en fauna en hebben we foto's gemaakt die zo in een biologenblad zouden kunnen verschijnen.

Na veel wikken en wegen is inmiddels het ei gelegd: volgende week ga ik les geven in grade 4, op de 'Smiling Hearts Association School'. Dit betekent dat vrijdag onze een na laatste dag in de bieb zou zijn. Echter, toen we daar bezweet als immer aankwamen, stonden wij met een aantal fanatieke studenten voor een dichte deur. Meandrith had geheel onaangekondigd blijkbaar een extra vrije dag ingelast. Niet onbegrijpelijk aangezien de afgelopen drie dagen behoorlijk hard werken waren. Ehem. Na een uur in de zon gewacht te hebben, hebben we onze biezen maar gepakt en zijn net als de studenten huiswaarts gekeerd.

Gisteren ging de wekker opnieuw op een tijd dat Pubstreet nog goed gevuld was, om vol goede moed en de nodige voorzorgsmaatregelen (fietsen in de verst mogelijke uithoek geparkeerd) opnieuw de zonsopgang bij Angkor Wat te aanschouwen. Onder het motto de morgenstond heeft goud in de mond, vertrok ik om kwart over vier naar Sweet Dreams Guesthouse (de ironie) om de rest van de groep op te pikken. Waar Marleen en ik op ons Hollandse tempo voorop fietsten, bleek dat de meeste Britten deze brute fietskracht niet konden opbrengen. Na een aantal subtiele waarschuwingen zijn Marleen, Devon en ik vooruit gefietst, om de zonsopgang niet te missen. Ik vertikte het om mijn wekker opnieuw voor Jan met de korte achternaam gezet te hebben, dus crossten we op een tempo dat voor de meeste Amsterdamse studenten op weg naar college nog steeds een lachertje is, naar de tempel.

Bij Angkor Wat werden we door de stoet toeristen al richting de beste plek geleid: het uitzicht was werkelijk adembenemend. De warme kleuren in de lucht die de opkomende zon verraadden, contrasteerden tegen de immense donkere tempel van Angkor Wat. Na een uiterst smakelijk ontbijt (een wit bolletje met jam, hoe Hollands!) met magnificent uitzicht was het tijd om de tempels verder te ontdekken. Op een terrein van enkele tientallen vierkante kilometers staan talloze tempels, gebouwd in de 9e tot 14e eeuw voor Khmer Koningen, klaar om ontdekt te worden. De mysterieuze uitstraling van dit in de jungle gelegen tempelcomplex trekt jaarlijks meer dan twee miljoen bezoekers, dus het was een drukte van jewelste! Ook vormt deze locatie de set voor vele films, waarvan Indiana Jones en Tomb Raider de bekendste zijn.

Al gauw bleek dat het tempo en avonturengehalte ongelijk verdeeld was in de groep, dus scheurden Devon, Marleen en ik er vandoor naar de volgende tempels. Na een stuk off road mountainbiken langs de ruines, een van de gaafste avonturen zover, zagen we er zo verschrikkelijk bezweet en bezandstormd uit, dat we besloten een siesta met welverdiende douche te houden. Of althans, dat had ik gedacht... Eenmaal thuis lag het water er weer eens af, dus moest ik mijn diepste verlangen op dat moment voor onbepaalde tijd uitstellen. TIA: This Is Asia. Gelukkig kon ik na ruim een half uur toch genieten van mijn begeerde douche!

Later die middag bleek dat de rest de bedetocht naar de tempels niet opnieuw wilde maken, dus ging ik als avonturier in hart en nier, alleen op opad. De gaafste tempel van de dag was onomstotelijk de Bayon tempel, wiens torens aan elk van de vier zijden een gezicht hebben, waanzinnig cool!! Hoewel de zonsondergang door een flinke wolkpartij vrij letterlijk in het water viel, beviel het alleen op pad zijn ontzettend goed. Als solo traveller had ik enorm veel aanspraak. Zo kreeg ik van een Chinese engineer de aanlokkelijke uitnodiging om in haar stad in het midden van China Engelse les te komen geven en daarmee bakken met Yuans te verdienen. Daar ik me plechtig had voorgenomen om in deze blog geen spaander heel te laten van de over het algemeen verschrikkelijk asociale Chineze toeristen hier, heeft zij persoonlijk een heldendaad verricht en haar 1,4 miljard landgenoten van een beschreven afgang gered.

Ik kan niet wachten om straks over anderhalve maand nogmaals naar de tempels te gaan, dan weer op de mountainbike, en met de allerliefste!

Liefs en een dikke kus uit Siem Reap,

Esther