Onverwachte verrassingen: Operatietafels en Frysk

24-4, 18:02 @ Mijn doorluchtende paleisje

Als aandenken aan Songkran heeft mijn lichaam inmiddels besloten om een fikse verkoudheid te ontwikkelen. Ik snotter heel wat af op een dag. De kleuren slijm die hierbij betrokken zijn, excuses voor de details, zouden zelfs de gemiddelde boswachter laten opkijken. Ook bij de studenten is dit niet onopgemerkt gebleven en ze bestoken me met de prangende vraag: "Teacher sick?" Ondanks da tik ronkend en ruchelend door het leven ga, als rookte ik dagelijks een pakje zware van Nelle, en Marleen nog steeds met regelmaat een toilet moet opzoeken, zijn we vol goede moed en zin begonnen aan ons project! De eerste middag dat we in het studiecentrum waren, was er naast bibliothecaris Meandrith, een overweldigende opkomst van maarliefst twee studenten. Deze twee dertienjarige pubers spraken al een goed woordje Engels en vroegen ons het hemd van het bezwete lijf. Hoewel tijdens de training het woord 'Limited Resources Teaching' regelmatig de revue passeerde, is er bij ons in de bibliotheek een wereld aan 'resources': Prachtige veelal ongelezen Engels- en Franstalige boeken (waarschijnlijk nog een relikwie vanuit het koloniale tijdperk).

Studenten komen hier om een boek te lezen (shocker!), de nieuwe vrijwilligers te bekijken: we zijn een heuse toeristische terkpleister en last but not least: hun Engels te verbeteren door middel van activiteiten. De bibliotheek staat op het terrein van de 10 January High School van Siem Reap. Waar bij ons op de middelbare school de rekken gesierd waren met ontelbare fietsen, voeren hier de metallic gelakte brommende tweewielers de boventoon en staan netjes uitgelijnd op het schoolplein. De bibliotheek wordt bezocht door een klein clubje vaste gasten (6-8) en voorts ieder wiens lessen onverhoopt zijn uitgevallen omdat vaak de docent de weg naar school niet wist (of wilde) te vinden. Deze variatie in studenten is voor ons een extra uitdaging in lesvoorbereiding. Immers, je weet vantevoren nooit wie er naar de lessen zal komen en wat tot zijn of haar basiskennis behoort. Dit laatste is in de eerste lessen erg lastig gebleken. Sommige leerlingen zijn 11, anderen 18 en dit zorgt ervoor dat het niveau van de les van hot naar her slingert.

Vandaag hadden we een prachtige les voorbereid, volledig volgens format, anderhalf uur vol met leuke activiteiten, AFL's en interactieve opdrachten rondom de planeten in ons melkwegstelsel. Voor twee van de zeven toehoorders was het ouwe koek en kregen we vragen over de ring van Saturnus. Iemand anders meende dat onze aarde de eerste en enige planeet in ons universum was. Tsja, zo kon binnen het kwartier ons lesplan naar het land der heugenis verworpen worden. Zelfs de door ons gisteravond zorgvuldig uitgeknipte planeten (op relatieve grootte), voor iemand met mijn handenarbeidvaardigheiden nog een hele klus, bleken de aandacht niet langer dan twee luttele minuten te grijpen. Onze redding was een opdracht waarbij ze zelf een planeet moesten ontwerpen om hier vervolgens een aantal zinnen over te schrijven. Het bleek een schot in de roos en een uur vloog voorbij, met als resultaat hele mooie tekeningen en doordachte verhalen. Rest ons nu de opdracht om voor morgen een soortgelijke kaskraker opdracht te verzinnen! Mijn leven hier wordt inmiddels vergezeld door een Cambodjaanse compaan, hij is niet mooi, een beetje schriel zelfs, en piept bij het minste of geringste. Desalniettemin kan ik inmiddels door de straten van Siem Reap scheuren op mijn nieuwe stalen ros!

20:54, 28-4-14, met pijnstillers in bed

Vanochtend begon de dag met de pijnlijke ontdekking dat mijn verstandskies bedacht heeft zijn leven boven het tandvlees voort te zetten. Toch op z'n minst een staaltje onhandige timing, zo naast een keelontsteking. Zo blijkt maar weer dat verstandskiezen een compleet uit de lucht gegrepen en betekenisloze naam opgestempeld hebben gekregen. Ondanks dat ik even tijdelijk overgestapt ben op een volledig vloeibaar dieet, ging het op school vandaag erg goed. Het met liefde en zorg voorbereide lesplan bleef echter opnieuw onaangeroerd. De kinderen blijken hun tijd in de bieb toch meer te zien als vrij speelkwartier dan als extra les. Niet geheel onterecht overigens, de bibliotheek en haar lessen zijn op vrijwillige basis beschikbaar voor de studenten. Ook kwam Phounam vandaag langs, een 23-jarige circusartieste die graag haar Engels wil verbeteren terwijl ze hier met het circus in Siem Reap is. Niet om zelf op te treden, maar om cursussen in Sales en Marketing te volgen om zo ook na het circus een bron van inkomsten te hebben. Ze bleek een ontzettend enthousiaste en ijverige leerlinge, die graag naar Amerika wil verhuizen voor een studie. Ik vond het geweldig om samen met haar aan de slag te gaan met de soms ingewikkelde Engelse werkwoordsvormen en tricky tenses. Deze dag was veel beter verenigbaar met het waarschijnlijk verheerlijkte beeld dat ik van het lesgeven hier had, en staat in schril contrast met het urenlange oppassen van vorige week, met galgje en kwartet.

Vorige week had ik het met een van de studenten, een vijftienjarige bepukkelde puber, over verschillende talen. Hij was al net zo fanatiek als zijn talgklieren. Zo vertelde ik hem dat ik uit Friesland kwam, waar ze Fries spraken. Met zijn onafscheidelijke vriend de Atlas, kwam hij naast me zitten en wees ik hem aan waar Friesland was. Enigszins verbijsterd constateerde hij dat Friesland wel erg klein was om een eigen taal te hebben. Iets waarop ik per direct bevestigend kon antwoorden, met het verhaal erbij dat 'we' vroeger veel groter waren. Vervolgens ging hij verder lezen in zijn boek en hielp ik een aantal meisjes met hun spellingsproblemen. De meeste kinderen zijn op het gebied van spreken redelijk sterk, maar zodra ze de pen ter hande nemen blijkt dat er grammaticaal, zowel op woord- als zinsniveau geen hout van klopt.

Tot mijn grote verbazing spitsten mijn oren zich vanochtend om vijf voor twaalf en maakte mijn hart een sprongetje: ik hoorde mijn moedertaal! Vrijwel accentloos riep mijn pukkelpuber 'Oant Sjen' toen hij de deur uitliep. Waar hij het gevonden heeft mag Joost weten, wellicht een boek in de bieb of het internet, maar wat een held! In het klassement van lievelingsleerlingen, die je eigenlijk natuurlijk niet mag hebben maar iedereen stiekem heeft, is hij als een raket gestegen en staat nu met stip op 1!

19:12, 03-05-2014, uitgeteld in bed.

De afgelopen dagen werden overschaduwd door enorme kiespijn en een duivels dilemma waar zelfs Marco van Basten niet graag mee zou willen wisselen: wel of niet naar een Cambodjaanse tandarts. Terwijl ik half naar een weinig intrigerende voetbalwedstrijd uit de Serie A kijk op mijn tv die met vier postzegels afgeplakt kan worden, is mijn kamer naar een staat van serene rust wedergekeerd. Met het zoemende geluid van de ventilator op de achtergrond, is het heerlijk om even schrijvend onder dit verkoelende briesje te liggen. Eergisterochtend werd mijn reeds verstoorde nachtrust verder ingekort door een onverwachte gast die wonderbaarlijk genoeg zijn weg naar mijn kamer had gevonden. Aangezien ik hier altijd met mijn raam open (met hor, dat wel) richting dromenland ga, ben ik voor de meeste dierengeluiden inmiddels immuun geworden. Keffende honden, kraaiende hanen en kwakende gecko's, ze maken mij de pis niet lauw. Toch bemerkte ik die nacht een ietwat divergent geluid, dat zich in opmerkelijke nabijheid van mijn hoofd bevond.

Als ware held in de klamboe, u ziet een geboren biologe, scheen ik met mijn zaklamp rond. In mijn benette territorium was de kust veilig, maar pal naast mijn bed zat een kwakende kikker, die als reactie op het licht vlug verder hopte. Het is, en blijft vooralsnog, een waar mysterie hoe deze vrolijke vriend mijn normaal gesproken hermetisch afgesloten fort is binnengekropen. Hoewel allen een nihille kans hebben om de juiste te zijn, volgen hier mijn drie theorieën:

* De aardige schoonmakers, met wie ik graag mijn Khmer een beetje opvijzel, merkten dat ik de afgelopen dagen veel tijd op mijn kamer doorbracht, met dank aan mijn verstandige kies. Om mij te behoeden voor eenzaamheid, hebben zij met liefde hun huisdier ter adoptie afgestaan.

* Op de zwakverlichte gang, kroop Kermit voort, tot hij voor mijn deur stopte en een paar neonroze gelakte teennagels zag aankomen. De deur werd geopend en i het minimale tijdsframe tussen opening en sluiting, hupte hij vrolijk mee en verschool zich direct.

* Waar normaliter slechts roestbruine kakkerlakken hun weg vanuit het doucheputje naar mijn badkamer vinden, heeft Kermit zich daar verschanst en is na een flaterachtige afslag pardoes in mijn kamer beland.

Er schuilt een ware Sherlock diep in mij, maar kikkergedrag bleek lastig te deduceren. Zijn gezelschap werd niet op waarde geschat en ik heb hem met een wapperende doek zo goed als ongedeerd uit mijn kamer kunnen verbannen.

Die avond hebben we een arsenaal aan sprongen gezien waar deze kikkers nog een puntje aan kunnen zuigen. Van mijn studente Phounam kregen we ' Invitaion' tickets voor het Phare circus, heir in Siem Reap. De artiesten in het circus hebben allemaal een lastige sociaal demografische achtergrond, en zijn door de circusschool opgevangen en kostenloos voorzien van educatie. De trucs waren werkelijk verbazingwekkend, souplesse vierde hoogtij en de adembenemende acrobatiek zorgden voor een onvergetelijke op-het-puntje-van-je-stoel -ervaring! Na de show droeg Phounam de die ochtend samen voorbereide speech voor voor het publiek. Hoewel enkele zinnen door de spanning compleet verdwenen of door elkaar gehusseld werden, was ik ontzettend trots op haar!

Mijn volgende nacht werd opnieuw ruw verstoord, daar de voorbereidingen voor de bruiloft bij de buren, wiens tuin door slechts een anderhalve meter steeg gescheiden wordt van mijn kamer en om zes uur 's ochtends een muziekje bij afspeelden op het geluidsniveau straaljager. Daar konden geen oordoppen tegen op. Gistermiddag heb ik mijn badkamer getransformeerd tot steriele (ah wel, deels) operatiekamer om geheel volgens traditie mezelf te opereren. Ditmaal geen piercing, maar een orale ontsteking openen, leegmaken en schoon opleveren. Met behulp van een steriele naald, gazen, waterstofperoxide en flinke doses lef en ibuprofen, slaagde operatie ' Vermijd de Cambodjaanse tandarts' in ieder geval op de korte termijn: vandaag ben ik eindelijk zo goed als pijnvrij, de bult is nihil en het tandvlees is weer roze in plaats van pusgeel. Vanavond gaan we ons samen met Harry en Devon onderdompelen in de Aziatische cultuur met een van hun meest geliefde tijdsverdrijven: karaoke! Zet de Grease hitlijst maar vast klaar!

Oant sjen!

Esther
xxx

P.s.: het eerste reisdagboek is inmiddels volledig gevuld, met ruim 9200 geschreven (en vervolgens overgetypte) woorden! Op naar nummer twee!