De eerste dagen!

26-3-2014 Himalaya, 41000ft boven Tibet

Het avontuur is nu officieel van start gegaan, met bijbehorende Schipholtranen, inpakstress en de eerste medische mankementen. Vanaf Amsterdam vetrokken we zwaar bepakt en bezakt via London naar onze eindbestemming voor de komende dagen: Bangkok. In deze 13 urige vlucht heb ik me plechtig voorgenomen om een aantal versoepelende yogalessen te nemen, zodat ik me voortaan gewoon in een vogelnestje kan vouwen om zo de broodnodige uurtjes slaap in te winnen. De kunst van het vliegtuigvouwen!

Met nog slechts drie luttele uurtjes tot Thailand, waar dan vervolgens een hete ochtendzon zal schijnen, zal dit geen kampioensnacht worden: mijn suprachiasmatische nucleus (SCN / biologische klok) is een beetje in de war.
Terwijl ik dit schrijf krij g ik de 736e (and counting) boze blik van mmijn voorbuurman. Het gekrabbel van mijn pen zorgt klaarblijkelijk voor dergelijk heftige trillingen dat meneers nachtrust daar hinder van ondervindt. Deze heer, door ondergetekende bestempeld als Zacharius Eikstraal, werpt samen met zijn vriendin Janneke Ankhoofd continue, na de minste of geringste beweging minachtende en geirriteerde blikken tussen de stoelen door. De liefde bloeide al na drie minuten in deze Boeing777 op, toen meneer zuchtend neerplofte in zijn stoel en deze pontificaal naar achteren plaatste. Uiterst frappant vond hij het dat hij toen iets in zijn rug voelde en ging meermaals beukend verzitten, tot ik vreesde een stuk meniscus te moeten offeren, nog voor we opgestegen waren. ' Eh I'm sorry sir' , ' Yeah is there a bottle of water there thay you could get out' 'No sir, that's my knee you're talking about.'
Met een zucht en een snuif hging hij weer zitten en sindsdien hebben we een uiterst warme verstandhouding, Met een arsenaal aan blikken waar Tyra Banks en haar modellen versteld van zouden staan. Een klein uurtje geleden, begon Marleen zich erg duizelig en misselijk te voelen, en was zo wit als een vaatdoek. Ze dacht dat ze flauw zou vallen, en daar ik sinds 2 weken ervaringsdeskundige pur sang ben op dat gebied, hebben we gauw een stewardess geropene. Vliegensvlug kreeg Marleen een zuurstofmasker en een blikje Ginger Ale (Je vliegt British Airways of niet he). Door de extra hoogte waarop dit vliegtuig vliegt was ze al de derde vandaag die (bijna) flauwviel. Na wat snelle suikers en een half uurtje zuurstof gaat het nu gelukkig weer goed!

28-3-2014, 22:15, Bang Bao Bay, Koh Chang (het eiland naast Ko Kut voor de kenners)

Met de ruisende zee van de Thaise golf op de achtergrond, genieten MArleen en ik van de frisse zeewind en de rust van het eiland. Nadat we gisteren aankwamen in Bangkok en na een gesprek met een ontzettend aardig lijkende man bijna waren opgelicht door onze trips te boeken via het aan hem gelieerde reisbureau, hebben we ons in een alom bekende tuktuk naar ons hostel laten rijden. Met backpacks zwaar genoeg voor een vierpersoonsgezin, werden we natuurlijk afgezet, maar niet buitenproportioneel. Het eerste en enige woord waarmee ik Bangkok zeer accuraat kan omschrijven, is ' DRUK'. In elke straat, op elke markt en in elke extreem chaotische verkeerssituatie was het druk. Tel daar een gigantische smog laag, een jetlag en een temperatuur van 35 graden op en het zweet breekt je spontaan uit. Daarom besloten we gauw de stad achter ons te laten en naar het frisse platteland te gaan. Enig bijkomend ongemak was dat ik gisteravond een voedselvergiftiging heb opgelopen, in een waanzinnig wereldrecord dus! Vanochtend voelde ik me niet al te best, maar zoals vaker met dit soort dingen: 'better out than in' dus na een innige omarming met de wc in het hostel voelde ik me stukken beter. Om acht uu rstonden we als pakezels klaar om in de bus naar Koh Chang te vertrekken, het olifanten eiland in de Thaise golf, nabij de zuidoost kust van Thailand. Na een flink gezeul en straaltjes zweet die door onmacht van misselijkheid en de drukkende hitte hun weg van mijn kruin tot mijn tenen vonden, bleek de bus zo'n halve mijl verder te vertrekken dan gepland.
Intermezzo:: Zojuist kwam een gecko van het dak naar beneden geploft en nestelde zich exact in de twinting centimeters tussen Marleen en mij. Echte meisjes in de jungle, het beestje heeft nu een gehoorafwijking, dat is zeker. Einde Intermezzo::
De bus was zo aziatisch hightech gedesigned, dat ' ie zo uit een Pokemon film had kunnen rollen. De reis was lang, voornamelijk doordat het tweeenhafl uur duurde voordat we goed en wel BAngkok uit waren door de eindeloos lijkende files.
Onderweg zagen we het prachtige Thaise landschap steeds groener worden, met langs de weg kleine eettentjes die als paddestoelen uit de grond oppopten. Na een boottocht op een ferry met meer roest dan verf en verschimmelde reddingsvesten die duidelijk met water in aanraking waren geweest, kwamen we aan op Ko Chang. Hier stapen we in een taxi (lees: afgeragte pick-up trukc met 2 bankjes achterin) samen met acht anderen, waardoor het ontzettend knus werd. Na een aantal flinke gaten en heuvels, begon het bochtige deel van Koh Chang. Een haarspeldbocht zou een eufimisme zijn: dit zijn meer Amsterdamse-grachtenpand-wententrap-bochten; compleet overzichtsloos, steil als een zwarte piste en Tante Sedonia smal. De bumpy ride was het meer dan waard. On shutje voor de komende nachten staat bovenop een klif dat door de azuurblauwe zee loopt, met aan weerszijden een strook zand. Verder bestaat het eiland uit bos, berg en jungle: we hebben al olifanten gezien en de krekels zijn vrolijk aan het zingen. Het is paradijselijk hier! De komende dagen gaan we lekker tot rust komen, daar is dit de ideale plek voor!

30-3-2014, 9:15, op een boot ergens in de Thaise golf

Eergisternacht werd ons hutje bestormd door een aantal boze bavianen die onze hollandse heerlijkheden vanaf heinde en verre leken te ruiken. Het labeltje verstoorde nachtrust vindt hier zijn plek: ze raceten rond het huis, bonkten op de muren en beukten op ons rieten dakje, waarvan ik de stevigheid betwijfelde. Gelukkig hadden we alles goed afgesloten, en konden we ze buiten ons fort houden. Gisteren hebben we het eiland verkend en om het avonturengehalte op peil te houden deden we dit op het favoriete vervoersmiddel van de Thai: de scooter. Ietwat onwennig stapeten we bij de cottage op de twee blauw blinkende skooters. Het was alsof de medewerkster onze onzekerheid kon ruiken en ze vroeg of we dat wel eens eerder gedaan hadden. Met onze pothelm op en een brede glimlach vertelden we haar een leugentje o m bestwil. Hoewel ze het niet helemaal leek te geloven, overhandigde ze ons de sleutels en startte ze onze kompanen voor de dag. Gestaag reden we over het met kiezelstenen en moddergaten bedekte pad richting de echte weg. Alhoewel we door alle dorpsbewoners finaal werden ingehaalden, vonden wij onszelf op ons tuffende tempootje toch wel heel cool. De enige meter op mijn scooter die bleek te werken was de benzinemeter, die al na een paar honderd meter voor het rode Empty streepje stond. Tanken kan hier op elke straathoek en een litertje gasoline kost nog geen euro en wordt in frisdrankflessen verkocht. Vooral bij de Fanta zou dit door de Nederlandse voedsel en warenautoriteit met argusogen bekeken worden. Na het tanken begon de rit naar de andere kant van het eiland (bejungelde berg).

**Kees en Hannie: Tot zover, begin pas weer te lezen bij de volgend **

De hellingen waren enorm steil en de onoverzichtigelijke bochten volgden elkaar op als draaiingen in een wokkels-chipje. Het was een spannende rit, waarbij we enkele stilstaande voertuigen tegenkwamen, uiteraard met flinke steen onder het achterwiel, omdat ie anders per direct dezelfde route achteruit de berg af zou rollen. Omhoog (met het gas vol open) ging in ons eerste kwartier als motormuizen eigenlijk verbazingwekkend goed. Maar toen kwam het stuk naar beneden, de Goliath is er niks bij. Met de remmen ingeknepen stuurden we ons zo behendig mogelijk door de ene naar de andere bocht.

** Na het heftigste stukje weg zijn we even iets gaan eten om de adrenalinelevels iets te laten zakken en de suikers aan te vullen. Na onze lunch werd de weg een stuk rechter en afgezien van enkele lichte glooiingen konden we lekker doorrijden. Nog steeds werden we links en voornamelijk rechts (men rijdt hier links) ingehaald door locals, die toch nog wel even omkeken naar die twe blanke blonde meisjes met benen in de kleur optimel-groen. Na bijna 50 km hield de weg op en stond er een schitterende gekleurde Buddhistische tempel. De terugreis ging aanmerkelijk vlotter en als ware TT-pro's sneden we de bochten netjes aan en hielden we precies de juiste snelheid (ondanks het kapotte metertje) zodat we een hele colonne door de berg leidden. Of ze durfden geen kamikaze inhaalmanoeuvre in te zetten, dat kan ook.
Nadat we terug waren in Bang Bao hebben we een snorkelcruise geregeld voor vandaag. Ik kan niet wachten om zometeen het turquoise heldere water in te springen en alle vissen, sponzen en koralen te zien! Hoewel we ons zesmaal daags insmeren met factor 50 zonnebrand, ben ik zowaar een beetje verbrand, maar elukkig niets wat een flinke laag aftersun niet kan verhelpen. Ook de muggen hier kunnen mijn bloed wel drinken, sterker nog, het is hun favoriete drankje. Ondanks de DEET weten ze steeds toch een plekje te vinden om een gigantische bult te veroorzaken met hun stollingsmiddel.
Over ongedierte gesproken: vanochtend wearen de boze bavianen back on the block en hebben ze ons ontbijt gestolen!! Marleen had de zak brood alvast op de veranda gelegd, toen pardoes de baviaan aan kwam stormen en zijn tanden liet zien. Marleen griste snel de zak met brood van tafel, maar het mocht niet baten. De brutale aap kwam met zijn tanden bloot (en als bioloog weet je dan, ohoh geen goed teken) op haar af gerend, waardoor ze deze maar gauw weggooide. Ziedaar, het tragische verhaal van onze vast-brekende maaltijd. We zijn bijna op het eiland, ik zet de snorkel vast op!

Zo, mijn eerste reisverslag is een feit! :) Ik zal blijven schrijven en hoop dat jullie ze met plezier lezen vanuit Nederland!

Heel veel liefs uit Thailand,

Esther