Songkran en een warm welkom in Cambodja!

16-4-14, 17:01, op de rand van het zwembad van BKK 68

Wat een fantastische dagen hebben wij dankzij Songkran achter ons liggen, een vetgehalte van 100%! De grootte en waanzinnigheid van dit festival valt met geen pen te beschrijven en moet ervaren worden om te begrijpen, zo schrijft men in de reisgidsen, doch komt hier mijn ambitieuze poging.

Maar, laten we beginnen bij het begin. De terugrit vanuit Pai ging iets minder soepel dan de heenweg. Mijn evenwichtsorganen bleken de combinatie van de zevenhonderdtweeënzestig, ja echt 762, bochten, de achterbank van de bus en geen uitzicht op de weg geen al te best plan te vinden. Zo stapte ik halverwege lijkbleek en met het ontbijt hoog uit de bus, snakkend naar frisse lucht en paracetamol of een ander anti-misselijkheidsmedicijn. Waar ik als achtbanencoureur nooit ergens last van heb, bleek deze drie uur durende rit toch een beetje te veel van het goede. Gelukkig wilde een van de passagiers op de voorste bank wel van plaats wisselen, het dreigende idee van mijn maaginhoud in zijn nek sprak hem schijnbaar niet aan. Door deze wisseling van de wacht kon ik de weg volgen en stopte mijn maag met haar koprollen, radslagen en flikflakken met halve schroef, en kwamen we ongeschonden terug in Chiang Mai.

Er heerste hier een soort spanning op straat als voor de finale van het WK: de vooruitblik op het spel zelf, de bijna aanraakbare spanning in de voorbereidingen, lichte angst voor verlies maar voornamelijk een allesoverheersende zin in de komende dagen. Het Songkran festival stond trappelend voor de deur, klaar om haar opwachting te maken en met open armen door eenieder te worden ontvangen. Tijdens dit magistrale vierdaagse festival rondom het Thaise nieuwjaar, wordt iedereen van zijn of haar zondes vna het afgelopen jaar gereinigd met water en gaat men fris het nieuwe jaar in. Dit idee impliceert misschien enkele druppels of een sprenkeltje water, zoals in andere religies het geval is. Niets is minder waar in de uitvoering van Songkran: het is Gi-Gan-Tisch. Tienduizenden (!) mensen trekken vier dagen lang bewapend met emmers en supersoakers de stad in om elkaar volledig, tot op het bot zeiknat te maken. Bij vijfendertig graden Celsius absoluut geen onaangename bezigheid. Als ware oorlogsheldinnen, met oorbellen en haarbandjes wel te verstaan, renden en tijgerden we met onze plastic wapens door Chiang Mai, waar we voor veel Thai een perfect aangenaam doelwit waren. Vooral emmers met ijswater kwamen opmerkelijk vaak onze kant op, en daar bleek ons oorlogsgerei bar weinig weerstand tegen te kunnen bieden. Emmers met tientallen liters water, wat overigens vaak uit de gracht rondom de stad kwam (lees: broeiplaats voor miljoenen bacterien, virussen en andere minder fijne dingen zo deed de geur vermoeden), vlogen over en weer. Ook de rode taxi's waren een geweldig doel en trokken water aan als honing voor bijen zou doen. Nadat we de eerste dag als 'lone wolves' door de stad zwierven, vormden we in e daaropvolgende dagen teams met verscheidene mensen. Als iets goed werkt voor teambuilding, is het wel een gemeenschappelijke vijand, een hele stad als speeltuin en zoveel intens, oprecht plezier. Het bijzondere van dit festival is dat iedereen, alleen monniken worden gespaard, meedoet. Jong, oud, toerist of Thai, maatpak of zwembroek, alles en iedereen deelt in de vreugde en het feest van een nieuw begin. Zo vonden we onderweg een kindje van nog geen jaar oud, dat vrolijk in een badje aan het spetteren was en barstte een oud omaatje uit in schaterlach toen ze ons met een rake aanval opnieuw een nat pak bezorgde. Overigens, de kinderen waren vooral erg onbarmhartig en wisten ons steeds opnieuw te vinden!

De een na laatste dag bundelden we onze krachten in een briljante gemeleerde krijgsmacht van Zimbabwaanse, Thaise, Canadese, Britse en Hollandse warheroes. Voor het gros van de lezers zal het niet als een verrassing komen dat ik bloedfanatiek als soort verzopen Lara Croft door de straten van Chiang Mai streed. Ik was helemaal in mijn element, zoals men dan zegt. De foto's die Shannon, de teamheld die middag, met z'n go pro camera maakte, laten kanten van mezelf zien die ik niet kende: Gezichtsuitdrukkingen van euforische triomf tot 'I will seriously kill you' en alles er tussenin. Charmant zijn ze allerminst, met haar dat als kleffe spaghettislierten op je gezicht geplakt zit, de intens gespannen gezichten en kleine oogjes door keiharde stralen water die je nèt te laat zag aankomen. Later vind ik ze waarschijnlijk geweldig, thanks Shannon! Toen zonsondergang naderde, wanneer de wapens worden neergelegd, kwamen we bij een Thaise familie die ons ontzettend gastvrij opving met hapjes en drankjes. Daar het onze laatste avond in Chiang Mai was, sloten we deze geheel in stijl af met onze fantastische nieuwe vrienden bij Zoe's, een vans de leukste avonden zo ver! Een waardige afsluiting! De volgende dag maakten we ons op voor Mission Impossible nr. 8, met onze bagage de rit naar de trein die ons vannacht naar BKK heeft gereden, overleven. Dat het niet droog zou blijven op de laatste dag van Songkran lag in de lijn der verwachting, maar dat we ondanks dat we ongewapend waren compleet en volledig gesoaked op het treinstation aankwamen was iets minder plezierig. Ook al onze bagage was doorweekt, maar gelukkig hadden we de electronica goed genoeg beschermd. Dit mocht de pret niet drukken, dit was het aller, aller alllerbeste feest OOIT!


09:38, 22-4-2014, Palm Garden

Donderdagmiddag kwamen we aan op het vliegveld van Siem Reap, waar we onze eerste stappen zetten op de (rood)zandige Cambodjaanse grond. Waar we in het vliegtuig al een heel pakket aan administratie voor de kiezen kregen, bleek bij de immigratiedienst toch een onmisbaar document te ontbreken: een brief van AboutAsia schools die stelde dat wij vrijwilligerswerk kwamen doen.. Als we die nu toch eens uitgeprint hadden.. De lange rij achter ons begon te steunen en te zuchten, terwijl wij in onze backpacks groeven, op zoek naar iets waarvan we wisten dat het er niet in zat. Gelukkig streek de norse en strenge douane ambtenaar na een aantal bezwete smekende blikken met de hand over het hart en kregen we het juiste werkvisum. Opgelucht dat deze hobbel succesvol was genomen, liepen we naar de uitgang, waar we opgepikt zouden worden door onze hostels. Waar direct bij aankomst een bordje 'Welcome Ms. van der Meer' verscheen bij een taxichauffeur, bleek van mijne zelfs na twee rondjes naarstig zoeken, elk spoor te ontbreken in de rij van trappelende tuk tuk en taxi chauffeurs. Als expert 'remi-op-het-vliegveld', immers, in Burkina Faso bleek mijn contactpersoon ook afwezig, kreeg ik direct flashbacks. Waar Marleen door haar chauffeur gauw werd weggeleid, stond ik Koos Chauffeurloos oververhit op het vliegveld, terwijl ik de dag ervoor nog netjes gemaild had. Ineens schoot er een genieus idee door mijn hoofd: een lokale simkaart kopen met internet, zodat ik mijn mail kon checken en het guesthouse kon bellen. Dit bleek de juiste zet, en iedereen op het vliegveld probeerde me zo goed mogelijk te helpen. Na een kwartier had ik een nieuw nummer en iemand van het guesthouse aan de lijn, die me vertelde dat de tuktukchauffeur halverwege gestrand was en met pech langs de weg stond. Na een paar leuke praatjes op het vliegveld, werd ik dan toch opgepikt. Net op tijd, zo zou blijken, ik was nog geen vijf minuten in het guesthouse en een tropische storm brak los. Regendruppels kletterden als mitrailleurs op de golfplaten daken die de tuin overdekten. Al met al een warm welkom in Cambodja!

De afgelopen vier dagen bestonden uit een intensieve training op het kantoor van About Asia Schools, gegeven door Sarah. Om onze periode hier zo effectief en leerzaam mogelijk in te vullen voor de Cambodjaanse kinderen als wel voor onszelf, volgden we trainingen over lesgeven, communicatie, differentiatie in de klas, Khmer taal en cultuur en de bloedige geschiedenis van Cambodja. In de periode van 1975-1979 zijn hieronder het verschrikkelijke Khmer Rouge regime 3 miljoen Cambodjanen vermoord (uit een populatie van 8 miljoen), en vele anderen getraumatiseerd. Intellectuelen werden vermoord, naar men zegt was het dragen van een bril genoeg voor executie, geld werd afgeschaft en de gehele economie draaide op werkkampen in de landbouw. Een afschuwelijke pagina in het geschiedenisboek van Cambodja, waarvan de gevolgen nu nog steeds zichtbaar zijn. Zo hebben veel kinderen die we les gaan geven geen grootouders en hebben de weinige vijftigplussers hier deze periode bewust meegemaakt en overleefd.

Naast deze broodnodige serieuze zaken was er onder het genot van een drankje op de boot rond Angkor Wat ook tijd om elkaar persoonlijk te leren kennen. De groep bestaat uit 9 vrijwilligers: een Iers stel, 5 Britten (2 meisjes en 3 jongens) en het illustere Dutch Duo, met hele verschillende achtergronden en ervaringen op het gebied van onderwijs. Het klikt ontzettend goed! De training duurde zo'n 6-8 uur per dag en daarna gingen we vaak nog samen eten: zodra ik dan arriveerde bij het hostel was mijn bed vaak het enige wat ik van Siem Reap zag. Hierdoor heb ik ook het bijhouden van mijn dagboek ietwat verzaakt, waarvoor oprechte excuses. Gistermiddag sloten we de ontzettend leerzame training af met een voorbereide les, die we aan elkaar presenteerden. Zonder deze ervaring en kennis zou ik nooit zo veel uit het project hebben kunnen halen! Vanmiddag gaan we voor het eerst naar onze school, waar we naar alle waarschijnlijkheid lessen gaan geven in het studiecentrum met bibliotheek. De highschool zelf laten we vooralsnog over aan de pro's, na waarschuwende woorden van vorige vrijwilligers, die stelden dat zij na een decennium aan leservaring de klas van 40-50 pubers maar net aan konden!

Waar we tijdens de training al wel een basisschool hebben gezien, met kinderen en temperatuur waar je spontaan van smelt, hebben we nog geen flauw benul waar we de komende maanden onze tijd zullen spenderen. Ik sta te popelen om te beginnen!!

Siem Reap is een heerlijke stad, klein maar fijn, met veel tempels en vergelijken met Thailand meer armoede en veel ontzettend aardige, altijd lachende mensen. Tot nu toe kan ik maar een negatief puntje bedenken, en dat is de temperatuur. Het is hier b-l-o-e-d-heet! April is de heetste maand in Cambodja, en waar de meeste expats nu vertrekken naar de koelere regionen van Vietnam en Thailand, komen Jut en Jul hier natuurlijk net aan. De sfeer is hier overigens een stuk gemoedelijker, iets waar ik als noorderling erg blij van word. Dit uit zich ook in het rijgedrag op straat: als Marleen en ik hier zouden skooteren, zou men opkijken van ons asociale rijgedrag, terwijl we in Thailand als absolute brave borsten golden. Soms rijden de chauffeurs zo tragisch langzaam dat je je afvraagt of je je bestemming bijtijds zal bereiken. Tot nu toe zijn we overal nog op Hollandse tijd, vijf minuten te vroeg dus! Daarover gesproken, ik zal zo mijn biezen pakken om met Marleen naar de farmacie te gaan, om een onderzoekje uit te voeren. Dat arme schaapje heeft al vier weken een 'Funny Tummy'!

Ik beloof gauw weer te schrijven!

Heel veel liefs uit Siem Reap,

Esther