Chiang Mai, een fantastische stad

5-4-2014 19:03, Onze favoriete plaats in Chiang Mai, het dakterras

Na een ietwat verlengde rit in de nachttrein, we kwamne in moordend tempo twee uur later aan dan verwacht, arriveerden we in Chiang Mai. Nadat we met ruim 35 graden rennend de trein in waren gesprongen, was het uitstappen een stuk plezanter. Tot onze grote verbazing was het helemaal niet drukkend, chaotisch en bloedheet, maar een aangenaam koel briesje van zo’n 27 graden heette ons welkom in het noorden. Na een kop èchte koffie op het terras, stapten we met vier andere reizigers in een rode taxi, die klaarblijkelijk niet voor maatje Fries zijn gemaakt. Twee bulten onder mijn nieuwe coupe zijn het levende bewijs. De taxichauffeur zette ons af (in beide betekenissen van het woord) voor een lokale markt, vlak buiten de stadsmuren van Chiang Mai. Toen wij vroegen waar ons guesthouse dan was, wees een vaag handgebaar in de richting van de markt en scheurde hij gauw weg! Een gevalletje botte pech dus. Na een beetje glazig om ons heen te hebben gekeken, naarstig op zoek naar een bordje met de naam van ons guesthouse, kwam een Thaise dame naar ons toe, met de weinig verrassende vraag of we een slaapplaats nodig hadden. Klaar om haar per direct af te wimpelen, vertelden we haar dat we al een reservering hadden gemaakt. Zo gemakkelijk liet ze zich niet afpoeieren, en drukte Marleen haar visitekaartje in de hand. En wat bleek, het was de eigenaresse van ons hostel! Van alle 82 hostels in deze stad, troffen we net haar! Het geluk was weer onzerzijds, helemaal toen ze de taxi naar het guesthouse betaalde, omdat ze meelij had met ons. Het guesthouse bevalt erg goed, en is op loopafstand van alle belangrijke tempels, winkels en majestueuze markten.

Ook zitten we nabij een ontzettend getalenteerde kapster, die gistermiddag haar debuut maakte op het gebied van blond. Toen ze geen vragen stelde over de nieuwe coupe maar volledig op intuïtie de schaar ter hande nam, troffen Marleen en mijn angstige blikken elkaar in de spiegel. Tsja, je bent op avontuur of niet he? Binnen tien minuten waren we 100 Baht (tweeënhalve euro) en een paar dikke lokken armen en waren we trotse eigenaresses van een nieuwe, kortere, luchtige coupe.

Later die middag hebben we een paar van de mooie tempels bekeken die Chiang Mai rijk is, als voormalig hoofdstad van het Noord Thaise koninkrijk Lanna. Zelfs als leken op het tempelgebied, met als enige ervaring de films van Indiana Jones en Tom Raider, waren er verschillen te ontdekken in architectuur van de tempels in Bangkok en hier. Na een portie cultuur snuiven was het tijd om een vriendin van Marleen, Marly te ontmoeten, die momenteel hier ook reist.

Na een hapje en een drankje vertrokken we naar een leuke bar. Het was alsof ik een dejavu had, opnieuw waren het een dozijn ladyboys die de dansvloer sierden. Hoe ik het voor elkaar gekregen heb weet ik niet exact, maar binnen no time kon ik niet meer stuk bij een van hen ' Ashley' . Ze joeg lelijke horken bij me vandaan onder het motto ' You're Gay' en na een dansje en een toost heb ik een vriendin voor het leven, of minimaal gisteravond. Benieuwd of we het weer tegenkomen vanavond!
Op een gegeven moment brak de hemel in duizenden stukken, met donder, flitsen en enorme regendruppels. Een echte tropische bui, het kostte me slechts anderhalve seconde (van terras naar bar) om helemaal zeiknat te worden. Mede door het gezelschap van een Australisch cricketteam (ja, cricket, het bestaat nog), dat hier een internationaal toernooi speelde, werd het een fantastische avond. Dancing in the rain!


07-04-11, 11:04, Wederom op het dakterras.

Zaterdag hebben we een uitermate rustige dag gehad, daar Marleen nog een beetje ziekjes was. Zo hebben we het thuisfront weer gerustgesteld met een uitzonderlijk goedwerkend Skype gesprek, dat we geen hike trips zullen maken met z'n tweeën als het bijna begint te schemeren. Zo lijken die 6192 kilometers toch ineens een stuk korter te worden! Die avond hebben we opnieuw onze cricketkennis vergroot, vooral Marleen kent het spel als haar broekzak, en zou probleemloos NOS commentator kunnen worden voor deze intrigerende sport. Gisteren aan het eind van de middag begon de fameuze Sunday-Market, die zich over de lange straten van Chiang Mai uitstrekte. Het aantal kraampjes leek oneindig, een droom voor een ware marktliefhebber als ik. De prachtig gekleurde kleding, mobiele massagesalons en fantastisch ruikende eetstalletjes maakten de markt tot een van de hoogtepunten van onze reis tot zover. Hoewel het zog van de kraampjes toch vooral op toeristen waren gericht, met kralenarmbanden, kettingen en andere plastic souvenirs uit bijna-buurland China. Daarnaast waren er gelukkig ook authentieke Thaise souvenirs, zoals handgeweven doeken uit het hill-tribe dorp Karen. De markt begon pas tegen de avond en werd op het hoogtepunt met duizenden warme lichtjes aangelicht, die hun zachte licht over de kraampjes strooiden. Een lust voor het oog, maar ook zeker voor de maag. De heerlijkst ruikende Aziatische gerechten zorgden ervoor dat je nagenoeg de hele markt met eten in je hand liep. Waar we de beruchte gefrituurde insecten en inktvisballen nog wijselijk links hebben laten liggen, hebben we heerlijke sushi gegeten. De dranken, voornamelijk koude kruidentheeen, werden geserveerd in stukken bamboe, waar vernuftig een beker van was gemaakt. Straatmuzikanten die over uitermate verschillende doses talent beschikten, probeerden ieder met hun gejengel danwel oorstrelende klanken te vermaken. Dieptepunt in deze waren vier jongens die meenden de nieuwe Thaise variant van de Backstreetboys te zijn. Onze katten zingen nog zuiverder. We zijn zelfs een blok omgelopen om onze oren te ontzien en verdere gehoorschade te minimaliseren. Hoewel we ontzettend ons best doen, gaat het afdingen ons nog niet al te soepel af. Waar ik op de Hollandse markt door met twee keer m'n ogen te knipperen alles tegen flink gereduceerde prijs kan bemachtigen, blijkt dat hier fors lastiger. Oefening baart binnenkort hopelijk hele goedkope kunst!

Ondanks dat we ruim vijf uur op de markt hebben rondgebanjerd, hebben we nog steeds niet alles kunnen zien. Mocht je ooit naar nord-Thailand gaan, deze markt is een absolute onmisbare must!


09-04-2014 19:21 Pai, Darling View Point
Maandag hebben we opnieuw onze ervaring op het gebied van de ronkende tweewieler uitgebreid. Op zo'n twintig kilometer van Chiang Mai staat een tempel die naar vrije vertaling ' Tempel op de heuvel' genoemd wordt. Een van de onmisbare, letterlijke hoogtepunten van Chiang Mai, die wij als cultuurtijgers tot en met niet wilden missen. Waar enkele dappere dodo's deze weg op de racefiets aflegden, stonden wij als subtopsporters voor de keuze tussen manische tuktukchauffeur of de wind door je haren en alleen spierpijn in je rechterhand. U begrijpt beste lezer, de keuze was vlot gemaakt. Zo vertrokken we vanuit ons hostel in de stad op twee gloednieuwe tweewielers. De eigenaar meende te bemerken dat we nog steeds geen superscooterpro's waren en riep uiterst zenuwachtig allemaal tips terwijl we rustig wegkachelden. De eerste uitdaging was het vinden van een benzinestation, wat het vinden van een benzinestation, wat in een grote stad toch een flinke opgave bleek. Daar het metertje niet verder in het rood kon zakken, begonnen wij ietwat zenuwachtig op het zadel heen en weer te schuiven. Na een half uur en drie keer van het kastje naar de muur gestuurd te zijn met handen, voeten en hakke-takke-Engels, vonden we na een perfect uitgevoerde U-bocht op de ringweg een tankstation. Euforie alom!
Hierdoor ging het tanken iets te gortig, maar binnen no time konden we onze weg ontploffingsvrij vervolgen. Onderweg maakten we nog een aantal pitstops bij de daarvoor aangegeven scenic areas op weg naar de top. Na een route vol slingerbochten en hellingspercentages waar je steil van achterover slaat, kwamen we boven aan. Althans, bijna. Eerst moest er nog een joekel van een trap overwonnen worden. Eenmaal boven bleek het uitzicht ons door de mist ontnomen en viel de tempel in vergelijking met alle pracht en praal die we reeds aanschouwd hebben een beetje tegen. De rit heen en terug vonden we allebei meer bijzonder en ik heb bij deze het voornemen om mijn volgende spaarplan te richten op een motorrijbewijs. Home sweet home in Chiang Mai bleek dat we nieuwe kamergenoten hadden, een Brit en twee Amerikanen die in Japan Engelse les gaven. Binnen de kortste keren vlogen de grappen over en weer en besloten we 1 biertje te gaan drinken bij Zoe's, onze stamkroeg. Het personeel groet ons van verre, en we hebben onze eigen stoel met geborduurd kussen waar onze namen op staan. Zoe's staat garant voor een goede avond, zo ook toen. Ondanks dat we de volgende ochtend de trip naar Pai zouden maken, de route die alom bekend staat als kotsparcours, belette ons dat geenszins. Een van de nieuwe roomies bleek de sake beter te kunnen verdragen dan de Thaise rum en gooide in een paar soepele bewegingen zijn maaginhoud in een plastic zakje. Daar gingen onze schamele uurtjes nachtrust. Bij het hostel werden we opgehaald door een pickup waarbij we met z'n tienen als sardientjes in de achterbak gepropt zaten. Er werden angstige blikken uitgewisseld, want als we zo naar Pai zouden moeten, had iedereen zich zijn ontbijt kunnen besparen. God of Buddha zij dank reden we slechts naar een soort Spannenburg (busknooppunt voor de minder ingewijden) waar we werden overgeheveld in een minivan. Op deze route had slapen geen enkele kans, en na enkele vruchteloze pogingen besloten we om dat dan maar later in te halen. Waar voor ons als Nederlanders, 'plattelanders' in de letterlijke betekenis van het woord Koh Chang met haar onnavolgbare bochten ontzettend pitttig leek, ging dit op dezelfde voet zo'n drie uur door. Na spiraalvormige bochten die vooral opwaarts gingen, wamen we geheel kotsvrij aan in Pai. Een prestatie van ongekende klasse. Pai is een wat kleinere stad met een ontzettend relaxte sfeer, een hippie-dorp pur sang. Het aantal tatoeages, hoeveelheid drugsgebruik en vettig ogende dreadlocks kent zijn weerga niet. Het schrijven van dit stuk ging niet bijzonder vlot, omdat onze hostel genoten onafgebroken langskomen om bij te buurten!


Tijd onbekend, 10-4-2014, in de waterval.

Van de vele pittoreske plaatsen vanaf waar ik een reisverslag heb geschreven, is dit toch wel een van de mooiste. Op dit moment zit ik in een waterval met een kabbelend stroompje onder mijn benen, en tracht ik mijn reisdagboek zo droog mogleijk te houden. Uitkijkend over gladgeslepen stenen, waarlangs het water zijn weg naar beneden vindt, te midden van prachtige groene natuur. Als uit een prentenboek gegrepen! Gisteren hebben we de hoogtepunten van Pai en haar omgeving bekeken, met driemaal raden, een scooter. Ditmaal bezetten we met z'n tweeen een gammel roze exemplaar, dat met haar 100 cc soms akelig tegensputtert op de Paise heuvels. Noord Thailand is erg heuvelachtig en dat hebben we aan den lijve ondervonden. Hoe onze scooter het voor elkaar gebokst heeft om ons tweeen met immer charmante pothelm en backpack ons sommige heuvels op heeft weten te krijgen, blijft een raadsel. Wellicht dat de coaching door middel van aanmoedigingskreten die tot in de verre omgeving te horen waren of het naar voren stuwen van onze tweewielige maat de sleutel tot het antwoord bevat. Van waterval naar waterval raceten we door Pai, over wegen die niet om over naar huis te schrijven zijn. Maar, ziedaar, deze kans kan ik niet laten liggen, dus even ter illustratie: In de stedelijke gebieden liggen redelijke asfaltwegen, maar zorgt het overige verkeer voor hachelijke situaties. Iets daarbuiten zijn de wegen nog verhad, maar is van onderhoud de afgelopen decennia geen sprake geweest. Keien worden afgewisseld met plots opdoemende zwarte gaten. Dat onze banden bij het ter perse gaan van deze blog nog steeds ongeschonden zijn is een heus mirakel. Verder zorgt loslopend (pluim)vee voor de finsihing touch: het is real life Mario Kart. De zandpaden zijn hier en daar wat slipperig en testen onze vering ten volste.
Dikwijls moet het laatste stuk naar een bezienswaardigheid te voet worden afgelegd, bij zo'n 40 graden een goede work out! De onverharde trap naar de eorme witte Buddha van Pai heb ik bestempeld tot kuitenkiller, de rotsen bij de waterval zijn dijendementoren en de weg naar ons hostel een enkel-exercitie tot en met. Maar de prachtige uitzichten zijn het meer dan waard!

Inmiddels zit ik thuis in het hostel uit te buiken van het heerlijkste straatvoedsel. Tegen de avond verschijnen in de grote straat van Pai allerhande eettentjes waar je voor nog geen twee euro een uitgebreide maaltijd kan nuttigen. Het leven op straat is onwijs gezellig! Na de vele hobbelige ritten en het slapen op akelig dunne hostelmatrasjes, besloten we vanmiddag het spektakel van de Thaise massage te ervaren. Lichtelijk nerveus, vanachter gordijntjes hoorden we andere mensen kraken en kreunen, namen we plaats op de matjes. Waar mijn massage best vriendelijk en ontspannend begon, werd mijn masseuse na tien minuten omgewisseld oor een soort Aziatische ms. Bulstronk die mijn rug behandelde alsof het aar ex-man was met wie ze nog menig appeltje te schillen had. Genadeloos porde ze haar ellebogen tussen mijn wervels, gooiide ze haar volle gewicht op mijn spieren en spreidde za haar knijpkracht tentoon op mijn schouders. Vroeger op de basisschool hette dat ' prikkeltsjebier' of je reinste kindermishandeling, hier is alles toegestaan onder het mom van massage. De gedachte pijn is fijn passeerde meermaals de revue, maar kon me geenszins overtuigen dat het kraken en knijpen plezierig zou moeten zijn. Nu, achteraf, voelt mijn rug een stuk soepeler, toegegeven, maar de volgende keer ga ik wel voor een oliemassage. Morgen gaan we terug naar Chiang Mai, waar we Songkran, het Taise nieuw jaar gaan vieren. Dit wordt gevierd met enorme watergevechten door de hele stad, dus onze laatste aankoop in Pai zal een supersoaker zijn. Bring it on!


Heel veel liefs uit Chiang Mai,

Esther

P.s.: Op weg naar het internetcaf'e zijn we compleet natgegooid, ik race snel naar huis om m'n wapen te halen! REVENGE!