Don't worry, I'll be back in a week

19.38 8/12/09 Bang in bed

Ik zou waarzegster moeten worden, en mijn studie geneeskunde lekker laten varen. Laatst schreef ik een en een is zeven, nou het is in ieder geval vier. Gister sloeg Tonton babymuis 1 zonder pardon naar het land der heugenis, vandaag heb ik nummer twee gezien. Ik zat even op mijn kamer, helemaal verdiept in Joe Speedboot, kwam er waarempel een ander babymuisje zo mijn kamer binnenwandelen! Als een heuse gillende keukenmeid zat ik veilig in mijn klamboe, en de muis schoot onder mijn bed. Abdul en Richard kwamen al aangerend met stokken, ze waren duidelijk op jacht en ik had zojuist door mijn gegil de positie van de muis bekend gemaakt. Nadat ook Sanne en Clarice te hulp waren geschoten, en alle zaklampen en andere lichtbronnen hun schijnsel onder mijn bed schenen, was mijn kamer stampvol en het muisje nergens te vinden. Nu ben ik niet bang voor muizen, maar zodra ze in mijn slaapterritorium komen, zijn ze ten dode opgeschreven. Zo ook het kleintje vanmiddag; Na veel gepor, geschud en geduw verliet de muis zijn schuilplaats en mepte Abdul het beestje naar zijn broeder of zusterlief. Het kat en muisspel had weer dezelfde winnaar, en volgens mijn eigen profetieen zullen er nog drie gaan volgen. Ook dan zullen de jongens met veel plezier hun prehistorische taken volbrengen. Ik vrees met grote vrezen dat hun familie gauw herenigd gaat worden..

18.00 11/12 Moe maar voldaan op bed.

Aangezien ik mijn schrijferei vergeten was mee te nemen, werd het een schrijfloze safari en wordt dit een lang verhaal. Weescht voorbereid. Ons avontuurlijke uitstapje begon gisterochtend redelijk vroeg. Een uur te vroeg, zo bleek, communicatiemiddelen in Burkina Faso. Half negen en half tien lijken sprekend op elkaar als je het overbrengt met rooksignalen.
Om half tien zaten Bo, Sanne en ik (Sofie was afgehaakt omdat ze ziek was) met onze chauffeur Albert in de door ons gehuurde jeep die er op het eerste gezicht best heel stevig uit zag. Dat was maar goed ook, zo zou later blijken. Nadat we bij de supermarkt nog wat inkopen hadden gedaan, waar onze vriend Donny (Met z'n nieuwe coupe veel minder op Luis Suarez lijkend, hoewel hij zich nog steeds al struikelend voortbewoog) ons gedag riep, gingen we op weg naar Ranch Nazinga, ten zuiden van de stad Pô. Zo'n vijftig kilometer voor de ingang van het park hield het asfalt op en dus werden we geschud als negerbillen in een strakke spijkerbroek op de dansvloer. Het landschap viel nu enigszins tegen, omdat het al hele lange pozen niet heeft geregeld. De beelden waren dor en mistroostig als op een gure Hollandse herfstdag. Onderweg naar het campement zagen we al een groep baboons, waarvan het Alfamannetje duidelijk te onderscheiden was van de rest. Breed vooraan staand blafte hij ons uitdagend toe. Het geluid klinkt net als dat van een hond. Even later zagen we ook een paar buffels en een antilope sprong net voor de auto langs. Na een uiterst hobbelige rit kwamen we aan bij onze slaapplaats, waar pas na 18u elecktriciteit was, en bereik met je telefoon kon je wel vergeten.
Op de namiddag gingen we onze eerste tocht maken. Samen met onze gids klommen we bovenop de jeep, vanaf waar we een prachtig uitzicht hadden over de uitgestrekte savanne. De gids vertelde dat het vooral een kwestie van geluk was of we iets zouden zien. En het geluk was aan onze zijde!
Ik ontpopte me tot ware olifantenspotter, want al na een kleine driekwartier zag ik twee grote grijze bulten in het struikgewas verderop. Ze kwamen al grazend steeds verder naar ons toe, en dus klikte mijn vinger zovaak mogelijk en was het geluid van de sluiter continu aanwezig. Nadat we met de avondzon op ons gezicht veel foto's hadden gemaakt gingen we onze tour vervolgen. De gids gaf met korte aanwijzingen aan welke ogenschijnlijk onbegaanbare paadjes we insloegen. Hij kende het park, met een oppervlakte van 91000hectare, na vijftien jaar toeristen te hebben begeleid op zijn duimpje. Even later ontdekte ik weer een olifant; erg dichtbij. Weer kwamen de camera's tevoorschijn. Ineens zegt onze gids, Hij laadt zich op. Hij laadt zich op? Om aan te vallen!
Met flapperende oren, Dumbo is er niks bij, begon hij te rennen richting de auto. De olifant kwam ontzettend dichtbij, en de chauffeur wachtte het juiste moment af om vol gas weg te scheuren. Godzijdank liet hij een achtervolging aan zich voorbijgaan, zo'n beest is immens groot!
's Avonds hebben we heerlijk gegeten, op z'n Burkinabees, dus met de handen. Zelfs met rijst kan ik het nu zonder bestek! En het werd koud! Mijn in Nederland opgebouwde olifantenhuid (Ja een woordgrap) vol kouresistentie is als sneeuw voor de zon verdwenen na drieenhalve maand Afrika. Nadat we de beste hits van Abba, Britney, MJ en JLo luidkeels hadden gezongen om het geritsel in de hut te overstemmen, vielen we pas na elven in slaap. Dat terwijl de wekker op 5.45 stond. De tweede tocht stond om half zeven in alle vroegte gepland, en dus reden wij geheel ingepakt in dekens op het dak van de jeep een ander rondje. Zo spectaculair als de dag daarvoor werd het niet, maar toch zagen we vele soorten vogels, wilde zwijnen (Pumba!), olifanten, buffels, antilopes en dergelijke.
Na terugkomst bij het kamp, kwamen drie olifanten baden in het direct aan het park gelegen meer. Het was een gezinnetje en vader en kind gingen stoeien in het water. Geweldig! Uren waren ze bezig en intussen kwamen van heinde en verre aapjes kijken naar het wonderlijke schouwspel. Ze waren zo dichtbij! Echt keigaaf!
Ik heb in twee dagen zo'n 550 foto's gemaakt, en dat zegt veel. Zoveel heb ik in mijn gehele verblijf hier nog niet gemaakt!

20.04 11/12 Opgekruld in de stoel.

Zojuist is gebleken dat mijn voorspellingen wel degelijk uitkomen. Een babymuisje racete uit mijn kamer vandaan, en ging naar een hoek van de hal waar zijn 2 broertjes of zusjes zaten. Een en een is dus werkelijk zeven. Deze muizenkinderen zijn nog in leven, maar ik ben benieuwd voor hoelang zij onze aardbol nog zullen delen.

16.24 13/12
Het internetcafé waar ik mijn wekelijkse bezoekjes breng is al een aantal dagen redenloos dicht. Ik heb geen flauw idee wat er aan de hand is, maar ik hoop dat het gauw weer open is, want het internetcafé waar ik zojuist was.. Jongens jongens.
In een uur tijd ben ik maarliefst drie keer van computer verwisseld.
Nummer een was zo tergend traag dat ik na twintig minuten twee mailtJES gelezen had en eentje beantwoord.
Nummer 2 leek snel, maar maakte al na 5 minuutjes (Internet was bijna geopend) zulke vreemde geluiden dat ik vreesde dat hij voor mijn neus zou ontploffen. Alle andere gebruikers keken naar me, zoveel herrie maakte het ding, en voor de veiligheid verliet ik nummer 2.
Nummer drie was traag, maar niet drager dan 1 en stond niet op ontploffen. Den gulden middenweg dus.
Hier merk je pas echt hoe verknocht je bent aan (snel) internet. (Ja Berber, ik ben jaloers ;) ) Ik beloof bijdeze plechtig dat ik niet meer zal zeuren over trage computers in Nederland.
Ach, het is Afrika en dus gaat alles op z'n "Elf-en-dertigst" zou mem wel zeggen. Volgende week rond deze tijd ben ik vast mijn tas aan het inpakken.
Nog maar een weekje. De geur van boerenkoolstamppot met worst en warme chocolademelk met een toef slagroom komen mijn neus al inwaaien.
Over waaien gesproken, de wind woei een stevige bries vandaag. Dit scheelt metteen een aantal graden in gevoelstemperatuur, wat erg fijn is. Een nadeel is dat er een soort mini-tornado's ontstaan; en als dat gebeurt terwijl je op je fietsje over een zandweggetje crosst, is dat niet zo prettig. Hoe die dingen ontstaan? Ik heb geen flauw idee, maar hoop dat iemand van jullie mij kan verblijden met het antwoord!

14.59 14/12/09 Cybercafé des Pros

Jeeej! :D Het cybercafé is weer open, en daar maak ik met alle liefde gebruik van. Heerlijk, een beetje snel internet. Vergeleken met Nederland is het nog steeds zo langzaam als een slak, maar voor hier is het prima te doen!
Afgelopen weekend zijn er alweer nieuwe vrijwilligers aangekomen. Bo en ik zijn nu veruit de oudste lichting, en dat betekent dat het einde van ons verblijf in zicht komt. Ik wil er nog niet te veel aan denken dat ik volgende week om deze tijd al in de Nederlandse vrieskou zit.
Onze laatste week zit vol met afscheidsetentjes, cadeautjes kopen, en volop genieten van alles wat dit geweldige land nog te bieden heeft.

Misschien dat ik zondag nog een kort stukje ga schrijven, maar anders bij deze voor de laatste keer de hartelijke groeten uit Ouagadougou!

Liefs en een bisou,

Es