Aapjes, oorstrelend gezang, cashews en storm

Even een kort voorwoordje, ik heb al een aantal dagen niet meer geschreven, dus het verslag zal een halve roman aan tekst gaan bevatten.Ik zal proberen kort van stof te zijn!
19/08 6.35 In mijn bedje
Hoewel mijn wekker nog niet is afgegaan, kan ik niet meer slapen. Het regent. Geen miezerbuitje, maar een echte Vietnamese moessonregen. Het water komt massaal naar beneden storten, en maakt veel lawaai. Ik hoop van harte dat iemand zo slim geweest is om onze kleren van de waslijn te halen, maar ik vrees het ergste.Gisteravond zijn we naar de grote stad Quy Nhon geweest, hier vlakbij.
En daar ben ik miljonair geworden geworden. Het leek me al van jongs af aan geweldig om tonnen in je portemonnee te hebben, en eindelijk is het gelukt. Enige kanttekening behoeft dit wel, 1 miljoen dong staat gelijk aan 40 eurootjes. Dus feitelijk is dat ook weer niet zo opzienbarend.
Daarna hebben we nog wat geshopt, en zijn we naar een soort bazaar geweest om stofjes te halen! Ik heb een superleuk stofje gevonden, maar het was meer een soort Jan Sikkes dan een echte Afrikaanse lappenmarkt (Helaas pindakaas beppe!)
Vanmiddag gaan we de stofjes naar de kleermaakster in het dorp brengen, die waarsch;ijnlijk de drukste week van het jaar heeft.
Ik hoop dat ik nog kan uitleggen wat ik wil, want sinds het vliegtuig ben ik verkouden. Flink verkouden, en nu al anderhalve dag stemloos. Hoa wil al met me naar de dokter, maar Hien heeft beloofd om vandaag een oud Vietnamees recept tegen keelpijn te halen . Limoen in zout dopen en dan op je tong leggen en er op sabbelen voor 5 minuutjes. Een soort van tequila, maar dan zonder tequila en haar leuke effect op de avond.
19/08/10 19.39 Met John Mayer (muziek ;) ) schrijvend in bed.
Vandaag heb ik iets gedaan wat al sinds de eeuwwisseling niet meer is voorgekomen. Moederlief gaat haar ogen niet geloven als ze dit leest. Heden ochten heb ik namelijk, na veel welles nietes, een foeilelijke, groenblauwe, van capuchon voorziene regenjas aangetrokken. Ja echt.
Het was namelijk de laatste dag bij fysiotherapie vandaag en ik wilde niet als een verzopen kat o pde foto's met de patienten staan. Alhoewel ik voor mijn gevoel daar niet erg veel gedaan heb gedaan, moest ik toch eventjes slikken toen ik weg ging. Dit zou niet de laatste keer zijn vandaag.
Ik had namelijk met alle patienten, de een meer dan de ander, hele open gesprekken gevoerd over hun leven, familie en ook lepra. De verhalen die je dan hoort gaan soms echt diep, en dan zie je deze mensen daar toch blij zitten omdat jij hun stomp, hand of voet masseert en even met ze kletst.
Erg bijzonder.
Later op de middag heb ik zelfs een traantje weg moeten pinken. We waren aan het schilderen in het bejaardenhuis, waarin ik in de pauze een fanatiek potje domino, ik vormde een dreamteam samen met een halfblinde opa, tegen Suzanne, Meike en 2 valsspelende opaatjes gespeeld heb. Suzanne, Meike en ik liepen daarna nietsvermoedend met onze tolk Hien een kamer in. In die kamer lag ' The singing man' met 5 kamergenoten. We vroegen hem om een lied voor ons te zingen.
Alvorens hij begon vertelde hij over zijn leven.
Toen hij 18 jaar was, wer dhij gedwongen het leger in te gaan in het zuiden. (Vietcong war) Hij was parachutist voor de Amerikanen, en moest voor het communiceren met de lokale bevolking. Dit deed hij onder andere door middel van zang.
Zijn moeder huilde veel omdat een van haar 8 kinderen, van wie slechts 3 de puberteit hadden gehaald, het leger in moest. Zij stierf, net als haar man, vlak daarna.
Op 31 jarige leeftijd kreeg hij lepra. Sinds die tijd woonde hij in Quy Hoa, en had al 30 jaar geen familie meer. Een vrouw of vriendin was er ook niet van gekomen, omdat hij eerst in het leger zat, en daarna lepra had.
Toen begon hij te zingen. Het was zó'n magisch geluid wat uit zjn keel kwam. Het eerste lied ging over de oorlog, en Hien begon zachtjes te huilen.
Nadat hij zijn keel gesmeerd had, begon zijn tweede lied. Het ging over een liefde, die er niet meer is, of er niet geweest is. De emotie in zijn stem kwam zo hard binnen. Hien, de meest stoere en tegendraadse Vietnamese vrouw die ik ken, was meteen aan het snikken. En dat terwijl en plein public huilen in Vietnam echt not done is.
Toen het lied tot een climax kwam, en The Singing Man's ogen ook tranen glinsterden, zag ik links van me een traan biggelen over Meikes wang, en ook Suzanne hield het niet meer droog. Neither did I.
Zo bizar. We verstonden er geen woord van, maar toch raakte het ons zo. Een vreemde, heftige maar toch ook fijne ervaring. Ik heb het filmpje opgenomen (ga het zo proberen te uploaden), lees zijn levensverhaal en laat je meeslepen door zijn miraculeuze stemgeluid.
19/08 22.33 Waaaaaaaah.
Zoals ik al zei, regende het vandaag. Best fijn op zich, want dan koelt het een beetje af. Niet zo fijn als beestjes die niet van water houden, dan ineens de droge warme kamers en gangen van het guesthouse komen opzoeken. Deze beestjes lijken enorm op de ' sleutelvlinders' uit Harry Potter 1, wanneer hij op zoek is naar de Steen der Wijzen en 1 sleutel moet pakken.
Out of nowhere waren er plots honderdtallen beestjes. Als ik ergens een hekel aan heb, zijn het beestjes.
Als voormalig Kids for Animals lid, ben ik vandaa gwel erg over de schreef gegaan. Samen met Annemieke heb ik ontzettend veel beestjes verstampt, doodgemept of platgebezemd. Ook de opperkoning heb ik van het leven beroofd, al kostte dit wel een TL buis. Oeps!
Als kers op de slagroomtaart loopt er nu een gecko rond mijn bed. En van beestjes rondom mijn bed word ik pas echt nijdig en moordlustig.
Ik heb mijn bed zo gebaricadeerd dat het een onneembare vesting is geworden voor alles wat kruipt.
23/08 Achter LNR's minilaptop.
Vrijdagochtend heb ik samen met Suzanne interviews afgenomen bij de mensen in het dorp.Wat mij betreft de meest zware ervaring tot nu toe, want wat die mensen allemaal hebben meegemaakt gaat je wel aan het hart. We hebben drie vrouwen bezocht, waarmee we elk ruim een uur hebben gesproken. Ik beloof dat ik thuis de verhalen ga uitwerken, en jullie laat lezen.
Afgelopen weekend zijn we naar Nha Trang geweest om even lekker de toerist uit te hangen. Samen met een paar andere dames hebben we ons vermaakt in een beautysalon, omdat het enorm hoosde. Ik heb mijn haar laten knippen (!!!), en mijn nagels zijn volledig gemanicuurd en hebben een azuurblauw kleurtje. 's Avonds zijn we naar een strandtent geweest en hebben daar gedanst.
Best fijn, maar ook wel weer heel dubbel. Je bent daar gewoon aan het chillen, terwijl hier in Quy Hoa de mensen zo hard moeten werken voor helemaal niets.
Zondag zijn we met een boot naar een eiland geweest, waar we aapjes gingen kijken. Hartstikke leuk, totdat we naar een circus gingen waar die diertjes aan kettingen vastzaten, en de zwepen naast de circusring lagen. Hartverscheurend om te zien hoe die beestjes weg probeerden te komen nadat ze hun kunstje hadden gedaan. Ik ben maar weggelopen, evenals Annemieke, want het was zo schrijnend. Verderop waren wel vrije aapjes die het prima naar hun zin hadden daar, maar ik was echt een beetje onthutst. Ik begrijp ineens mijn Kids For Animals lidmaatschap weer.
Vanochtend heb ik mijn debuut gemaakt bij de schoenenwerkplaats. Ik begrijp ineens weer waarom tekenen en handenarbeid mijn slechtste vakken waren op de middelbare school. Aiaiaiai. Volgens mij heeft die arme man meer werk om onze schoenen weer zo te bewerken dat ze draagbaar worden, dan om zelf een paar in elkaar te knutselen. Het werk is wel super leuk, en vanochtend hebben we de patient gezien en zijn voeten opgemeten en gevoeld in verband met de wonden. Ik hoop dat hij aan het eind van de week met een paar superpuike en blitse schoentjes naar huis toe kan.
Vanmiddag heb ik samen met 3 anderen cashewnootjes gepeld bij een vrouwtje hier in het dorp. Super leuk om te doen, en het schijnt dat we de groep van vorig jaar er compleet uit gepeld hebben ;) Deze mevrouw verdient 30 cent per kilo (gebroken nootjes tellen niet), waarvoor ze dan de hele dag aan het pellen is. Met hulp van haar dochter.
Het geld wat ze verdient, spendeert ze aan het vervoer van haar dochter naar de school in Quy Nhon.
Ik vind het zo vreemd.. We hebben hier al zo ontzettend veel gezien en meegemaakt, en dat terwijl we hier eigenlijk nog maar pas zijn. Bizar!
Oja, en we hebben de 3 punten!!! :D Wiiiihaaa.
Verder schijnt er een enorme storm op komst te zijn.. Mieren graven tunnels, kranten staan er vol van, en de bomen zwiepen dreigend heen en weer. Ik ben benieuwd!
xxxxxx
Esther.
P.s. Ik ben zo ongeveer de langste van de groep, en blond dus ik ben net een attractie.
Ze schijnen me hilarisch te vinden hier.
Best raar om zo op te vallen alleen door je uiterlijk!