Laatste week Vietnam.
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
27 Augustus 2010 | Vietnam, Hanoi
07.31 25/8
De afgelopen dagen heb ik even heerlijk cultureel gedaan. We waren door een vrouw van het interview uitgenodigd voor een kerkdienst, omdat ik tijdens het gesprek stellig verklaard heb dat ik katholiek ben. Stephanie, Hedda waren er ook omdat hun interviewvrouwtje in het kerkoor zong.
We verkeerden in de veronderstelling dat de dienst om half zeven zou beginnen, maar dat bleek anders te zijn . Toen wij om vijf voor half de kerk binnenkwamen, kwam het gezang ons al tegemoet.
Sneaky probeerden we zo onopvallend mogelijk te gaan zitten, maar 4 grote blanken trekken toch wel wat aandacht.
Tijdens de preek vielen me een aantal dingen op. Jezus' kruis hing in een neoingroen schijnsel boven een kluis versierd met 2 grote hoorns. Verderop was Maria's afbeelding afgezet tegen een fluoriscerend gele muur met glow in the dark sterretjes.
Terwijl ik eens goed om me heen keek, fluisterde Suzanne: " Eh Es, volgens mijzitten we in het jongensbankje" .
En dat was nog zo ook. Voor ons zaten alleen maar jochies tot 16 jaar, en een rij verderop alleen meisjes. Ik trachtte oogcontact met de andere 4 te vermijden, omdat het anders een lachsalvo op zou leveren.
Tijdens het uitdelen van het heilige brood ging het alweer mis. Ik was de laatste van het Hollandse rijtje, en gelukkig maar. Toen Suzanne als 3e de hosti kreeg, wachtte ze met het eten, waardoor de pastoor ongeduldig naar haar gebaarade dat ze het moest eten, terwijl de halve kerk toekeek.
Achteraf gezien hilarisch natuurlijk. De rest van de dienst verliep vredig al kraakte ons kerkbankje gevaarlijk.
Vanochtend ben ik in alle vroegte met een paar meiden en onze nieuwe tolk Quin naar de plaatselijke markt gegaan. Erg leuk om bekende gezichten uit het dorp te zien die nu zo druk met hun verkooppraatjes bezig waren. Groente, fruit, vis, garnalenpannekoeken, varkenskoppen, lijm en haarspelden.
Nu begrijp ik de slogan " De markt, van alle markten thuis" veel beter.
Ik denk dat ik morgen weer vroeg op sta om de zonsopgang te bekijken, want die schijnt hier zo mooi te zijn.
De nacht ook trouwens. Ons guesthouse staat aan het strand, en gisteravond heb ik heerlijk een stuk gewandeld met Annemieke. Het rustgevende geluid van de zee die helemaal verlicht wordt door het schijnsel van de volle maan. Zo'kn vredig plaatje, dat ik er heel rustig van werd.
05.17 26/8 Zand kriebelend tussen mijn tenen.
Ik ben ontzettend vroeg opgestaan, en zit nu vanaf het strand te kijkennaar de zee waaruit de zon zo zijn weg naar boven zal vinden.
Daar kleurt de lucht warm oranje, dat gaat van geel naar groen en het donkerblauwe van de nacht.
Het duurt nu vast niet lang meer tot de goudgele bol Vietnam zal verwarmen en verlichten. Het wordt steeds lichter en kleuren gaan vaag in elkaar over.
Verderop duwt een visser zijn bootje de golvende Zuid Chinese zee in, en roeit naar de vissers die al eerder hun netten uitgooiden. Verbazingwekkend dat de zee nog niet leeg is.
Doordat in de lucht veel plukken wolken zweven, zal de zon vandaag vanuit ons oogpuntuit hen naar de hemel rijsen.
De scheepjes zijn inktzwart, zonder dat er een enkele kleur in te herkennen is door de felheid van de zon. Een prachtig gezicht. Zeker de moeite waard om hiervoor je wekker een stuk eerder te zetten.
23.00 26/8 Moeite overheerst.
Vandaag was echt geweldig. Vanochtend ben ik heel vroeg opgestaan om de adembenemende zonsopgang te zien, en om half zeven zat ik al bij de kleermaakster om mijn jurkje op te halen. Het zit echt perfect, en bij mij heeft ze haar kunstzinnige vrijheid gelukkig achterwege gelaten. Dit betekent geen diamantjes, noch glitterknopen.
Na een stevig ontbijt was ik van plan om mee te gaan naar de wondverzorging. Mijn microdermal piercing is namelijk weeer flink ontstoken, omdat een niet nader te noemen persoon (Hij voelt zich vast aangesproken ;) ) mij in een smerige zee vol geloosd afval duwde.
Ik wilde graag zelf mijn piercing eruit snijden, oimdat ik de constructie, in tegenstelling tot de zusters hier, wel ken. Helaas had de chirurg een dagje vrij en was de OK op slot. Verder was er in het ganse ziekenhuis geen mes te vinden. Ietwat teleurgesteld ging ik terug naar de schoenenwerkplaats.
Daar ben ik echt een hopeloos geval. Handenarbeid en tekenen waren altijd al mijn meest talentontberende vakken, en dat is nog steeds zo. Ik doe daar echt voor spek en bonen mee, want ik werk namelijk aan het ' sample', die we (me, myself and I) begin deze week al verruineerd hebben.
Toen ik fanatiek aan het schuren was, dit gaat me relatief goed af, belde Annemieke dat er een scalpel gevonden was.
In mijn dubbelrol als patient en chirurg genoot ik de lieftallige assistentie van dokter Heijker en Franck. Zo cool om jezelf te opereren. De eerste en vast ook de laatste keer.
Na veel gepulk, gewrik, gesjor en gesnij kwam de piercing eindelijk los. Zie foto's!!!
De dokters verbonden mijn hele hand en zo kon ik weer verder met mijn reeds mislukte schoen.
Vanmiddag hebben we lopen hakken en scheppen om het pad bij het bejaardenuis te verbreden. Ja echt pa, een dijenkletser!
Zweet, zand en mierenbeetjes zaten overal. De opzichtervond dat we zo goed aan het werk waren dat hij ons een colaatje kwam brengen. Superlief!
Gistermiddag was er een voetbaltoernooi, het ziekenhuispersoneel van Vietnam vs. Dutch Mission Team LNR, waarbij ik mijn fanatieke zelf even kon zijn. Blijkbaar was het opgevallen, want allerlei mensen sprakien me er op aan vandaag. Zo ook Fi, Chris' grote Vietnamese vriend en tevens tegenspeler in de film. Met hem heb ik fijn even een balletje (opgeblazen handschoen met opgeknoopte vingers) getrapt op het strand.
Vanavond heb ik een afscheidslied voor de bonte avond geschreven samen met Hedda.
Ik begin nu toch wel te beseffen dat het einde van deze reis in zicht komt. Zonde, want ik heb het hier ontzettend naar mijn zin.
23.18 27/8 Weerwolven!
Wie kent het spelletje Weerwolven? Het is zo'n geniaal samenzweerderig spannend spel, dat wat mij betreft iedereen het zou moeten kennen. Echt een aanrader. Ik lig er nu uit, dus kan ik nog fijn even een verhaaltje typen. Dit nu op internet zetten zit er niet in, want we hebben geen internet momenteel.
Toen we vanavond het afscheidsdiner met het ziekenhuispersoneel hadden, opgevrolijkt met allerlei liedjes, begon het ontzettend hard te regenen. Dit resulteert in het afhaken van internet. Jammerrrrr.
Vanochtend stond ik zo in dubio. Er was namelijk een beenamputatie die ik mocht bijwonen, maar vandaag zou ook de dag zijn dat we de schoenen zouden afleveren. Omdat ik het teamgevoel zwaarder heb laten tellen dan mijn persoonlijke voorkeur, ben ik toch maar naar de schoenenwerkplaats gegaan.
Achteraf jammer, want we konden niet zoveel communiceren met de man wiens schoenen wij gemaakt hebben. Hij kwam namelijk uit de Highlands, en daar spreekt men met een ander accent dan hier. Hij was in ieder geval erg blij met zijn schoenen, en dus waren wij ook tevreden.
Ik heb niet het gevoel dat ik echt iets bijgedragen heb aan dit paar schoenen, maar die man kan weer een half jaar lopen. De foto's van de beenamputatie zagen er zo vet uit, dat ik echt een beetje baal dat ik het gemist heb.
Ik ga nu lekker slapen, en dan is morgen alweer onze laatste dag in Quy Hoa. Zo raar!!
De afgelopen dagen heb ik even heerlijk cultureel gedaan. We waren door een vrouw van het interview uitgenodigd voor een kerkdienst, omdat ik tijdens het gesprek stellig verklaard heb dat ik katholiek ben. Stephanie, Hedda waren er ook omdat hun interviewvrouwtje in het kerkoor zong.
We verkeerden in de veronderstelling dat de dienst om half zeven zou beginnen, maar dat bleek anders te zijn . Toen wij om vijf voor half de kerk binnenkwamen, kwam het gezang ons al tegemoet.
Sneaky probeerden we zo onopvallend mogelijk te gaan zitten, maar 4 grote blanken trekken toch wel wat aandacht.
Tijdens de preek vielen me een aantal dingen op. Jezus' kruis hing in een neoingroen schijnsel boven een kluis versierd met 2 grote hoorns. Verderop was Maria's afbeelding afgezet tegen een fluoriscerend gele muur met glow in the dark sterretjes.
Terwijl ik eens goed om me heen keek, fluisterde Suzanne: " Eh Es, volgens mijzitten we in het jongensbankje" .
En dat was nog zo ook. Voor ons zaten alleen maar jochies tot 16 jaar, en een rij verderop alleen meisjes. Ik trachtte oogcontact met de andere 4 te vermijden, omdat het anders een lachsalvo op zou leveren.
Tijdens het uitdelen van het heilige brood ging het alweer mis. Ik was de laatste van het Hollandse rijtje, en gelukkig maar. Toen Suzanne als 3e de hosti kreeg, wachtte ze met het eten, waardoor de pastoor ongeduldig naar haar gebaarade dat ze het moest eten, terwijl de halve kerk toekeek.
Achteraf gezien hilarisch natuurlijk. De rest van de dienst verliep vredig al kraakte ons kerkbankje gevaarlijk.
Vanochtend ben ik in alle vroegte met een paar meiden en onze nieuwe tolk Quin naar de plaatselijke markt gegaan. Erg leuk om bekende gezichten uit het dorp te zien die nu zo druk met hun verkooppraatjes bezig waren. Groente, fruit, vis, garnalenpannekoeken, varkenskoppen, lijm en haarspelden.
Nu begrijp ik de slogan " De markt, van alle markten thuis" veel beter.
Ik denk dat ik morgen weer vroeg op sta om de zonsopgang te bekijken, want die schijnt hier zo mooi te zijn.
De nacht ook trouwens. Ons guesthouse staat aan het strand, en gisteravond heb ik heerlijk een stuk gewandeld met Annemieke. Het rustgevende geluid van de zee die helemaal verlicht wordt door het schijnsel van de volle maan. Zo'kn vredig plaatje, dat ik er heel rustig van werd.
05.17 26/8 Zand kriebelend tussen mijn tenen.
Ik ben ontzettend vroeg opgestaan, en zit nu vanaf het strand te kijkennaar de zee waaruit de zon zo zijn weg naar boven zal vinden.
Daar kleurt de lucht warm oranje, dat gaat van geel naar groen en het donkerblauwe van de nacht.
Het duurt nu vast niet lang meer tot de goudgele bol Vietnam zal verwarmen en verlichten. Het wordt steeds lichter en kleuren gaan vaag in elkaar over.
Verderop duwt een visser zijn bootje de golvende Zuid Chinese zee in, en roeit naar de vissers die al eerder hun netten uitgooiden. Verbazingwekkend dat de zee nog niet leeg is.
Doordat in de lucht veel plukken wolken zweven, zal de zon vandaag vanuit ons oogpuntuit hen naar de hemel rijsen.
De scheepjes zijn inktzwart, zonder dat er een enkele kleur in te herkennen is door de felheid van de zon. Een prachtig gezicht. Zeker de moeite waard om hiervoor je wekker een stuk eerder te zetten.
23.00 26/8 Moeite overheerst.
Vandaag was echt geweldig. Vanochtend ben ik heel vroeg opgestaan om de adembenemende zonsopgang te zien, en om half zeven zat ik al bij de kleermaakster om mijn jurkje op te halen. Het zit echt perfect, en bij mij heeft ze haar kunstzinnige vrijheid gelukkig achterwege gelaten. Dit betekent geen diamantjes, noch glitterknopen.
Na een stevig ontbijt was ik van plan om mee te gaan naar de wondverzorging. Mijn microdermal piercing is namelijk weeer flink ontstoken, omdat een niet nader te noemen persoon (Hij voelt zich vast aangesproken ;) ) mij in een smerige zee vol geloosd afval duwde.
Ik wilde graag zelf mijn piercing eruit snijden, oimdat ik de constructie, in tegenstelling tot de zusters hier, wel ken. Helaas had de chirurg een dagje vrij en was de OK op slot. Verder was er in het ganse ziekenhuis geen mes te vinden. Ietwat teleurgesteld ging ik terug naar de schoenenwerkplaats.
Daar ben ik echt een hopeloos geval. Handenarbeid en tekenen waren altijd al mijn meest talentontberende vakken, en dat is nog steeds zo. Ik doe daar echt voor spek en bonen mee, want ik werk namelijk aan het ' sample', die we (me, myself and I) begin deze week al verruineerd hebben.
Toen ik fanatiek aan het schuren was, dit gaat me relatief goed af, belde Annemieke dat er een scalpel gevonden was.
In mijn dubbelrol als patient en chirurg genoot ik de lieftallige assistentie van dokter Heijker en Franck. Zo cool om jezelf te opereren. De eerste en vast ook de laatste keer.
Na veel gepulk, gewrik, gesjor en gesnij kwam de piercing eindelijk los. Zie foto's!!!
De dokters verbonden mijn hele hand en zo kon ik weer verder met mijn reeds mislukte schoen.
Vanmiddag hebben we lopen hakken en scheppen om het pad bij het bejaardenuis te verbreden. Ja echt pa, een dijenkletser!
Zweet, zand en mierenbeetjes zaten overal. De opzichtervond dat we zo goed aan het werk waren dat hij ons een colaatje kwam brengen. Superlief!
Gistermiddag was er een voetbaltoernooi, het ziekenhuispersoneel van Vietnam vs. Dutch Mission Team LNR, waarbij ik mijn fanatieke zelf even kon zijn. Blijkbaar was het opgevallen, want allerlei mensen sprakien me er op aan vandaag. Zo ook Fi, Chris' grote Vietnamese vriend en tevens tegenspeler in de film. Met hem heb ik fijn even een balletje (opgeblazen handschoen met opgeknoopte vingers) getrapt op het strand.
Vanavond heb ik een afscheidslied voor de bonte avond geschreven samen met Hedda.
Ik begin nu toch wel te beseffen dat het einde van deze reis in zicht komt. Zonde, want ik heb het hier ontzettend naar mijn zin.
23.18 27/8 Weerwolven!
Wie kent het spelletje Weerwolven? Het is zo'n geniaal samenzweerderig spannend spel, dat wat mij betreft iedereen het zou moeten kennen. Echt een aanrader. Ik lig er nu uit, dus kan ik nog fijn even een verhaaltje typen. Dit nu op internet zetten zit er niet in, want we hebben geen internet momenteel.
Toen we vanavond het afscheidsdiner met het ziekenhuispersoneel hadden, opgevrolijkt met allerlei liedjes, begon het ontzettend hard te regenen. Dit resulteert in het afhaken van internet. Jammerrrrr.
Vanochtend stond ik zo in dubio. Er was namelijk een beenamputatie die ik mocht bijwonen, maar vandaag zou ook de dag zijn dat we de schoenen zouden afleveren. Omdat ik het teamgevoel zwaarder heb laten tellen dan mijn persoonlijke voorkeur, ben ik toch maar naar de schoenenwerkplaats gegaan.
Achteraf jammer, want we konden niet zoveel communiceren met de man wiens schoenen wij gemaakt hebben. Hij kwam namelijk uit de Highlands, en daar spreekt men met een ander accent dan hier. Hij was in ieder geval erg blij met zijn schoenen, en dus waren wij ook tevreden.
Ik heb niet het gevoel dat ik echt iets bijgedragen heb aan dit paar schoenen, maar die man kan weer een half jaar lopen. De foto's van de beenamputatie zagen er zo vet uit, dat ik echt een beetje baal dat ik het gemist heb.
Ik ga nu lekker slapen, en dan is morgen alweer onze laatste dag in Quy Hoa. Zo raar!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
