We've changed their lives

Bah. Een echte Hollandse, grijze en erg natte dag.
Vandaag heb ik eindelijk tijd gevonden om weer wat te schrijven over Vietnam. Een week en een dag ben ik nu terug, en sindsdien is alles in sneltreinvaart gegaan. Maandagochtend, na een beetje vertraging her en der, geland op Schiphol, waarna ik meteen door moest naar Amstelveen om mijn huurcontract te ondertekenen. Die avond ben ik verhuisd naar Amsterdam, want de dag daarna begon voor mij de Intreeweek van de UvA. Aansluitend was de St Nykster Merke.
Zo vlogen de dagen voorbij, en heb ik het gevoel dat de achtbaan nu eindelijk een beetje tot stilstand komt. En hoe meer rust ik krijg, hoe meer ik Vietnam mis. De geuren, de kleuren en de mensen.
Als ik terug denk aan de talloze potjes domino, zweetdruppels overal en nergens, Hien's grappen, Pocahontas' zwangerschap, het geklieder met verfkwasten, 'ons' lied zingen voor de bejaarden terwijl ik probeerde de tranen in hun buisjes te houden, de strakke dansmoves van assistenten, een ontzettend liefdevolle knuffel van een meisje uit het dorp, de telefoontjes van de slager en mijn haarspeld die nu in Thuan's haar zit, kan ik de brede glimlach die nu op mijn gezicht prijkt, niet weghalen. Al die fijne herinneringen.

Ik merk dat ik door dit te schrijven, een beetje weemoedig word. Ik heb heimwee. Heimwee naar Vietnam. Het Curve shirt kan weer aan! Steeds weer heb ik de neiging om "ons" liedje te neuriën. Voor het lied dat Hedda en ik hebben geschreven op 'Schouder aan Schouder' van Guus Meeuwis en Marco Borsato, lees de blog van Annemieke.

We hebben een prachtige tijd gehad. Intensief, soms zwaar maar o zo geweldig. Ik ben ontzettend blij dat ik dit mee heb mogen maken, en hoop dat ik veel geld in kan zamelen voor de mensen in Quy Hoa. Ze hebben het nodig.

http://www.leprastichting.nl/actie/Profiel/29/Esther

Liefs,

Esther