We zijn er!!!

0.36 13/08/2010. Slapeloos mijmerend in bed.
Ik weet het nog goed.
Begin mei las ik via een banner op waarbenjij over de Durfjijmee wedstrijd. Ik bekeek het promofilmpje en kreeg een warm, verliefd gevoel van binnen . Tweeenhalve week met tien onbekende andere jongeren helpen in een lepradorp in Vietnam. Het klonk me als muziek in de oren. En dan niet van die 'Yho ik ben een stoere rapper' muziek, maar zaligmakende Jamie Cullum jazz. De wedstrijd zou 31 mei eindigen, dus er was geen tijd te verliezen. Ik mailde al mijn hyvesvrienden met het vriendelijke verzoek mijn supporter te worden, en vervulde opdrachten over lepra, Vietnam en ontwikkelingssamenwerking. Ook moesten we een motivatie schrijven, draagvlakversterkende activiteiten bedenken en 200euro inzamelen.
Dit laatste was natuurlijk vrij lastig. Zoals de meeste Esther kenners wel weten ben ik een fanatiek kledingverzamelaar. Regelmatig trek ik er met mijn medecollectanten op uit om onze collecties aan te vullen. Gevolg hiervan was dat mijn echt niet kleine kledingkast toch sporen van uitpuiling begon te vertonen. Dus besloot ik kleding te gaan verkopen voor Vietnam. Sommige stukken kon ik echt niet weg doen (lees 80%, en dus bereikte ik mijn streefbedrag nog niet. ' Efkes mei de pet run' , bleek ook niet de oplossing te zijn omdat mijn vrienden ook maar arme studenten zijn, die maandelijks met smart op de door de overheid versterkte toelage zitten te wachten.
Met een aantal trouwe vrienden ben ik toen de straat opgegaan om geld in te zamelen. Voor niets gaat de zon op, dus besloten we de toen nog redelijk goed verkrijgbare Zuid Afrikaanse vuvuzela's te verkopen sls voorproefje op het WK wat een poosje daarna zou beginnen. Het was een schot in de roos. De vuvuzela's vlogen vrolijk van ons naar de gulzige kopers. Aan het einde van die middag zou ik het als de NOS het vuvuzelagebrom wel willen muten.
Zo belandde ik pardoes stevig in de top 25, en mocht ik dus naar de selectiegesprekken in Amsterdam. Enkele dagen later bleek dat ik was uitgekozen, en 1 van de tien was die echt mee mocht.
Dat besef is, ondanks alle voorbereidingsweekenden waaraan ik fantastische herinneringen heb, en mijn reeds volgestampte backpack, nog steeds niet echt aanwezig. Het verliefd op deze reis gevoel is er overigens onafgebroken. Waarschijnlijk komt dat besef morgen pas als we met z'n allen de gate opzoeken. Ik ga nogmaals proberen dromenland te bezoeken...

0600 LT 14/08. Ergens ruim 10 km boven Azie.

Poeh. WE zitten al negen uren als sardientjes in een blikje, wat in dit geval het toestel van China Airlines is. Misschien ishet omdat, of eigenlijk weet ik het wel zeker, dat ik met mijn 178 anderhalf keer zo lang als de gemiddelde Aziaat ben. Ik heb me in alle mogelijke positeies gewurmd, maar langer dan een 10 min slapen zit erniet in.
Verder geen probleem we zijn met z'n 11en, en er is altijd wel een lotgenootje te vinden.
Helaas heb ik nooit aan yoga of acrogym gedaan, dus ik kan m'n benen helaas niet in mijn nek leggen.
Desalniettemin, in Vietnam en Bangkok waar we zo een tussenlanding gaan maken, is het nu kwart voor zeven, dus de hoogste tijd voor een lekker vlietuigontbijtje.
Vannacht heb ik welgeteld twee maal een kwartiertje geslapen, wat gelijkstaat aan twee bioscooppauzes, een voetbalhelft bij de Fjes en de resterende vliegtijd tot Bangkok. En de dag begint bijna weer.
Zelfs na een biertje onder het genot van hele chille muziek slaat Klaas Vaak stoeletje 35F over. Dan straks in de nachttrein maar slapen.
Een andere oorzaak van mijn slapeloosheid is natuurlijk de spanning. Straks zijn we gewoon in Vietnam. Erg bizar. Maar ook zo heerlijk. Klaar voor een nieuw avontuur, klaar voor Vietnam.

22.46 14/8 Bed 15, coupe 10 trein HCMC

Wat een dag zeg! :D Ik lig nu op een hangend met Vietnameze haren besmeurd bedje in de nachtrein richting Hanoi. Halverwege, morgen rond 10 uur stappen wij uit in Quy Nhon. Daarvoor bekijken we de zonsopgang in Vietnam vanuit de trein. Het lijkt me echt geweldig.
Ons vliegtuig naar Taipei had een half uur vertraging, wat resulteerde in een overstap van 15 min. Chris, Hedda en ik renden alvast naar een medewerkster van de luchthaven, die vervolgens ons, al rennend op haar hakjes naar het gate-informatiebord leidde. Op het nippertje haalden we ons vliegtuig naar HCMC. Mijn kortste verblijf in een land ooit.
Wat we tijdens de vlucht al vreesden werd waar werd waarheid. Door de te korte overstap waren onze tassen geen van allen op[ de juiste bestemming aangekomen. We kwamen te laat aan in HCMC, omdat we met het vliegtuig in een onweersstorm terecht waren gekomen. Een beetje turbulentie is best leuk, maar dit was een Goliathritje maar dan zonder de zekerheid van de achtbaanrails. Creepy!
Eenmaal geland regende het pijpenstelen. Een moessonregen waar je u tegen zegt. Nu begrijp ik wel dat het hier zo prachtig groen is. De Gaasterlandse bossen, noch de veluwe redden het bij Vietnam.
Nadat we Wiesje en Curt weer in de armen hadden gesloten, en kennis maakten met onze tolken, gingen we in de taxi naar een badhuis. In de taxi kregen we ons eerste, en hopelijk laatste Vietnamese ongeluk. Onze chauffeur lette eventjes niet op, en knalde pardoes tegen zijn voorganger aan. Met louter wat lak/blikschade kwamen we aan bij het badhuis. Dit was niet zomaar een badhuis want dit werd gerund door blinde mensen.
Ontzettend byijzonder om zoiets eens te zien en mee te maken. Een beetje onwennig lagen Madelon, AUry en ik in een ruimte, half afgesloten door kamerschermen en gordijnen. Terwijl we nog bezig waren onze bikin's aan te doen, klonk er van achter het gordijn 'Are you ready?' Alledrie antwoorden we verschrikt ' Nee!' totdat Madelon uitriep dat zij ons immers toch niet konden zien. Een frappante gewaarwording. \De massage was heerlijk, en mijn rug is soepel als noooit te voren.
Morgen gaan we aankomen in Quy Hoa. Ik kan niet wachten. Ook niet meer schrijven trouwens, want ik ben echt super moe!

Nu, 20.39 Guesthouse Quy Hoa

Waaaaauw! Het is hier zo prachtig, en vooral veel minder arm dan ik had gedacht. Het ziekenhuis is het meest vooraanstaande van heel Vietnam op het gebied van lepra. Onze bagage komt trouwens morgen aan (Esther en bagages.. Geen goede combi), en ik heb echt heeeel erg behoefte aan schone kleren, want het is hier lekker warm. Niet alleen dat, maar de luchtvochtigheid is enorm hoog. Het eten is hier ook super lekker, heel anders dan ik had verwacht. Vanmiddag zijn we naar het schooltje in het dorp geweest, waar de kinderen voor ons speciaal een welkomstceremonie hadden gemaakt. Super schattig, ik heb nu al een vriendin voor het leven. Chris heeft foto's op z'n profiel staan!
Eventjes een korte samenvatting, want er moeten meer mensen hun ei even kwijt. :) Morgenochtend krijgen we een rondleiding doro het ziekenhuis, en gaan we bepalen welke stages we gaan lopen. Ook gaan we 's middags al bezems maken met de dorpelingen. Gaaaf!

Heel veel liefs uit Quy Hoa,
Esther