Je suis arrivé

Hallo!

Vanuit een cybercafé in Ouagqdougou met een ontzettend raar toetsenbord, schrijf ik nu mijn eerste echte reisverslag:

Spanje; 37000 ft 12/09/09
Nog 56 minuten en ik zal gaan landen in Casablanca. Onder me heb ik de keurig gensneden vierkante gifgroene akkertjes zien veranderen in het roodbruine, glooiende landschap wat nu onder het wolkendek schuilt. Terwijl de zoetgevooisde stem van Milow zacht zijn liederen in ,ijn oor fluistert, gaat Spanje over in een ongelofelijk mooie azuurblauwe zee. Meteen baal ik dat ik mijn foto's door een mini-vliegtuigraampje moet maken en dankzij mijn plaats is het onvermijdelijk dat er continu een stuk vleugel op het panorama prijkt.

Land in zicht! Het eerste stukje Afrika wat ik met mijn eigen ogen zie is het ruige berglandschap van noord Marokko. Onder de met watten versierde lucht verschijnt een groen meer met omringend een uitgestrekte zandvlakte. Langw*zamerhand worden steeds meer van die perceeltjes groener en zie ik uit het niks dorpjes opdoemen. Het wordt in,iddels tijd om mijn horloge gelijk te zetten met de lokqle tijd want het is nog dik 100km en dan sta ik weer met beide Allstars op de grond. De landing is inmiddels ingezet, en nog 17396ft voordat ik het continent wat ik de ko,ende vier maanden voor Europa ga inwisselen onder mijn voeten voel.

13/09/09 10.15 LT

Wat een genot om je tanden te poetsen na zo'n nacht. Eerst moest ik van vier tot elf wachten op Casablanca, om vervolgens in het vertraagde vliegtuig naar Ouagadougou te stappen. Eenmaal doodop aangekomen bij de Arrivé hal, zag ik tot mijn grote verbazing dat mijn bagage niet aanwezig was, zelfs niet na een half uur zoeken en wachten. De ontzettend behulpzame medewerkers die onmiddelijk kwamen aangesneld probeerden me te helpen, maar mijn tas was er echt niet. Dus heb ik, met mijn heeeul gebrekkige Frans een formulier van vermissing opgesteld. gelukkig was een langharige Zwitser die me met alle liefde hielp. Zijn hotelreservering was mislukt, dus moest hij de hele nacht op het vliegveld bivakkeren. Inmiddels was het na 4en en had ik ook nog niemand van Volonfaire gezien. Toen zakte de moed me richting de schoenen, en toen mijn telefoon niet wilde meewerken stond het huilen me nader dan het lachen.
Ik besloot een telefooncel te gaan zoeken en met dank aan een vriendelijke medewerker wist ik na een kwartier proberen Harmke aan de lijn te krijgen. Wat was ik ontzettend blij haar stem te horen. Zij vertelde me echter dat haar vriend Raphael al lang op het vliegveld was, maar we zijn elkaar blijkbaar misgelopen. Jullie kunnen je vast voorstellen hoe ongelofelijk blij en opgelucht ik was toen Raphael ten tonele verscheen. De rit naar de herberg duurde niet lang, maar gaf wel een impressie van het wegennetwerk hier: zanderig, druk, onoverzichtelijk en vol gaten. De klok had 5 keer geslagen; toen ik op mijn kamer (met ven!) arriveerde en na een dag van 24 uur vol gedoe kon ik me eindelijk 'deljan'. Mijn bagage kan ik hopelijk maandagochtend ophalen, dus ga ik er voor het gemak maar even vanuit dat het allemaal goedkomt. Waar ik wel erg van baal is dat ik geen antimalaria sprays heb, en vooral geen schone kleren. Gelukkig hebben Harmke en Bo me al kleren geleend :)

Auberge Le Palais 1309/09 18.16 LT

Il plu, en niet zo'n beetje ook! Het komt met bakkne uit de hemel, terwijl het een uur geleden nog stralend mooi weer was.
Bo's moeder (die vanavond vertrekt), Bo en ik zijn even naar de stad geweest om iets te drinken, en ondertussen ten huwelijk gevraagd. Eenieder ziet in ons een enkeltje naar het o zo welvarende Europa.
Het is hier overigens net Tjerkgaast op sommige vlakken, iedereen groet elkaar en vraagt hoe het gaat! Ellenlange conversaties die daar uit volgen vormen geen uitzondering, en dan kom ik aanzetten met mijn bonsoir, ca va? (Na 3 uur 'smiddags is het al bonsoir) Als drie blanke blondines trek je hier natuurlijk veel aandacht. Opzich niet zo vreemd als je je bedenkt dat sommige Burkinabé nog nooit een blanke hebben gezien. Op weg naar de taxi kwamen we een vrouw met haar kinderen tegen, en ze begroette ons zo vriendelijk en maakte zelfs een buiging voor ons! een vreemde gewaarwording. Haar dochter had de mooiste Afrikaanse ogen die ik tot nu toe zag; diepbruin met een verwonderende twinkeling en zij werden bewaakt door wimpers op wie menig vrouw stinkend jaloers op zou zijn. Inmiddels is ok de derde vrijwilligster aangekomen, de Duitse Julia. Zij is ouder dan Bo en ik, en schijnt goed Frans te spreken, dus ik ben benieuwd! Morgenochtend gaan we de stad verkennen, en 's middags wordt ons Frans bijgespijkerd, en dat is voor mij heeeeeul hard nodig!


Nu, Ouagadougou, cybercafé 15.07

Vanochten ben ik weer met Raph naar het vliegveld geweest, maar mijn bagage is er nog steeds niet, al verzekerde die man me dat het niet perdu was. Volgens hem gaat het nu met de vlucht van vannacht mee, en is het er morgenochtend.
Vanochtend zijn we met Harmke als gids in de met straatverkopers gevulde straten van Ouyagadougou geweest, en bij de lokale bank kwam ik erachter dat mijn traveler cheques nog niet omwisselbaar zijn. Het zit niet mee deze eerste paar dagen.
ONdertussen kwamen mannen op ons af als bijenn op honing, of we met ze wildn trouwen. Ik heb me voorgenomen om vanaf nu te zeggen dat ik een fiancé heb.
Wat me opvalt zijn de prachtige kleuren hier. De ,meeste mensen hebben geen cent te makken, maar lopen er schitterend bij in hun felgekleurde kleden. Verder zijn er gigantisch veel brommers, die het verkeer op hun beurt nog chaotischer maken. Trouwens, ik heb niet het idee dat mlijn Nederlandse nummer goed werkt, want ik ontvang geen enkel bericht, maar mijn btg verdwijnt als sneeuw voor de zon.. Ik heb wel een nummer hier in Burkina: (0026) 76028530.

Ik probeer deze week nog iets te plaatsen, dus jullie horen van me! Vrijdag gaan we naar de gastghezinnen, dus super spannend!


Liefs,

Esther xxxx