Tweemaal is scheepsrecht hier.

8/11 21.47 Onder de klamboe

Hoewel ik elke dag met volle teugen geniet, is het niet allemaal rozengeur en maneschijn hier. Terwijl ik me met een boekr in de bank had genesteld waren Richard en Abdul hun huiswerk aan het leren. Alle lessen moeten worden geciteerd , en dat gaat letterlijk niet zonder slag of stoot. Ik had net een heuse discussie gevoerd met Tonton over democratie, hij is voor 1 religieuze leider. Ik niet. Het eens worden zat er niet in, en toen Richard na 4x proberen nog niet uit zijn woorden over geografie kwam, moest hij van Tanti nog eens oefenen. Tonton was het hier niet mee eens en werd ontzettend boos. Twee keer hoorde ik een houten stok tegen Richarts huid kletsen. Ik wist dat het kon gebeuren in een land als dit, maar als het dan daadwerkelijk gebeurt klopt het hart je in de keel. Het liefst zou je natuurlijk Richard troosten en vervolgens Tonton de huid volschelden en hem duidelijk maken dat die middeleeuwse methodes belachelijk zijn, maar dat kan niet. Cultuurverschil? Klopt, maar het is wel verdomd lastig soms.

10/11/09 12.32 Stoel.

Ieks!! De man met de maden was er weer vandaag! De geur was onmiskenbaar, als vanouds, en gelukkig was ik druk bezig met het afplakken van een infuus in de consultatieruimte. Even later zei een zuster heel enthousiast, " Esther, ze gaan een incisie doen, kom je even kijken?" Leek me best interessant, dus stapte ik vol goede moed de 'kleine chirurgie kamer', door ons liefkozend omgedoopt tot vleeskamer, in. Daar kwam ik er al gauw achter dat Vicks geen overbodige luxe was, maar helaas was dat niet aanwezig. Er zat een 11jarige jongen met een hele opgezwollen hand. Daar moest dus een incisie in gemaakt worden, en dat gebeurt hier zonder verdoving of iets dergelijks. Er waren drie mensen nodig die hem moesten vasthouden op zijn stoel, en nog kreeg hij het voor elkaar bijna te ontsnappen. Het gegil, geschreeuw en gesmeek om te stoppen ging door merg en been. De vloeistof die uit zijn hand kwam, was wit/gele pus en bloed. Smerig! Het is wel raar om het verschil met Nederland te zien, want dat is enorm. Daar zou zoiets onder narcose of tenminste plaatselijke verdoving plaatsvinden. Vanmiddag ga ik weer naar de markt, ik ben ontzettend benieuwd hoe alles geworden is!

12/11/09 12.46 Veranda

Nou, het gaat maar lekker deze week! Vandaag om iets na half negen kwam een vrouw helemaal overstuur binnen met haar vijfjarige zoontje al stuiptrekkend op haar rug gebonden. Vijf minuten na binnenkomst was het kindje dood. Vergevorderde malaria. Ze konden niets meer doen, want de malaria was al veel te ver. Heftig.
Ik kan echt niet begrijpen dat zo'n moeder niet eerder komt, het kind moet weken ziek zijn geweest. Misschien dat ze geen geld hadden, maar een infuus met medicijnen tegen malaria kost 1500CFA (= 2,31 euro). Het kan toch niet zo zijn dat niemand in de familie of buurt hen dat kon lenen?! Zelfs hier moet dat mogelijk zijn.
Onbegrijpelijk, maar het is niet de eerste keer, en zal ook niet de laatste keer zijn dat dit gebeurt.

14/11/09 15.51 Op een bankje in Bobo

Waaaauw! Na vijfeneenhalf uur rijden zijn we aangekomen in Bobo Dioulasso. Onderweg zijn we heel wat Kodakmomentjes tegengekomen. De stad uit, en over de kapotte wegen die ons naar het landelijke zuiden des lands voerden. Het landschap werd naarmate we verder reden steeds groener. Prachtige heuvellandschappen lieten we achter ons. De plaatsnamen onderweg toverden een lach op mijn nu zonverbrande gezicht. De meest opvallende vond ik toch wel Heeredougou. Als ze in dat gehucht een voetbalclub hebben, ook al is die kans nagenoeg nul, ben ik fan. Terugreis ga ik proberen alles op camera vast te leggen. Ondertussen worden onze fietsen op de andere bus getakeld. Ze pronken nu vrolijk op het dak, terwijl ze van Ouaga tot Bobo de laadruimte moesten delen met 10 geiten (Nu zijn er nog 9, eentje is bezweken onder de hitte), 25 zakken rijst, drie brommers een fateuil en weet ik wat nog meer. Om vijf uur vertrekt het tweede busje richting Banfora waar vwe dan op onze fietsjes verder zullen gaan naar het campement voor vannacht. Geen water, geen elecktriciteit en we slapen in een echt Afrikaans hutje, dus dat wordt het leven van de gemiddelde Burkinabé ervaren voor twee nachtjes.

14/11/09 22.15 J'aime les Burkinabé, Zittend op de grond bij een flakkerend olielampje.

Ik hoor het SJL nog zeggen; Ah, Burkina Faso, dat is het land van de eerlijke en integere mensen. En hij heeft gelijk gekregen.
Al heuvels trotserend op de weg naar Banfora viel ik in de ene verbazing naar de andere over hoe mooi en vooral groen dit land toch is. Na een bizarre fietstocht van zeven kilometer, waar zelfs ik als tweevoudig volbrenger van de elfstedentocht meer dan een uur over deed, bij louter sterrenlicht en vuurlvliegjes kwamen we aan bij campement Baobab. Na ons verwondert te hebben over de prachtige entourage, je waant je in een echt afrikaans hutjesdorp, zou ik mijn mobiel pakken. Maar, die zat niet meer in mijn zak. Meteen hebben we met Julia's telefoon de mijne gebeld, en na nog twee telefoontjes van een medewerker ben ik bij hem achterop de brommer gesprongen en naar Banfora geracet. Onderweg bij een telecentre probeerden we nog eens te bellen maar hij stond ineens uit. "Die zien we nooit meer terug" dacht ik ( Ja op dat melodietje)
Toen eigenlijk de hoop weg was, zijn we toch nog maar doorgereden naar het dorp. Bij het volgende telefoontje werd wel opgenomen en kwamen twee mannen met mijn mobiel aanlopen. Als blijk van waardering heb ik ze tweeduizend CFA gegeven om iets te drinken vanavond. Die komen voor drie uur de koreg niet uit!
Helemaal euforisch stapte ik weer op de brommer. Wat houd ik toch van dit land. Na zonet heerlijke spaghetti te hebben gegeten onder de sterrenhemel zit ik dit nu bij het licht van een olielamp te schrijven. Romantiek aan den top. Je zou er bijna poetisch van worden.

15/11/2009 17.22 Houten ligstoel.

Wauw in het kwadraat. De watervallen van Banfora zijn werkelijk adembenemend, om nog maar over het uitzicht te zwijgen. Ik wist niet dat Burkina zo verschrikkelijk mooi was. Heuvelachtig, groen en ongerepte natuur. 'S nachts is de hemel versierd met duizenden, al dan niet miljoenen sterren. Overdag ruikt het hier groen. Als het al mogelijk is kleuren te ruiken, is dit absoluut groen. na de fietstocht langs katoen, tarwe en maisvelden kwamen we aan bij de watervallen. Dat zei het bordje tenminste. In werkelijkheid moesten we nog ruim een half uur bergbeklimmen langs bananen en papaya bomen. Na de wilde watervallen te hebben bekeken gingen we naar 'het zwembad'. Een natuurlijk zwembad wel te verstaan, dus geen tegelvloer maar gladde rotsen, geen douche maar een waterval die als zodoende dienst deed, en als medezwembadgebruikers visjes, libelles, waterlopers en spinnen. Met gevaar voor eigen leven ben ik zo'n waterval opgeklommen en ben daar in slaap gevallen. Een uurtje later werd ik zo rood als een tomaat wakker. Verreweg de coolste plaats waar ik ooit sliep. Half in het kabbelende water wat verderop enkele meters naar beneden stortte, de zon op je gezicht, de uitgestrekte wolkenloze blauwe lucht boven je met vlinders en libelles en het onmisbare geluid van vallend water. Geweldig!

18/11 15.03 Cybercafé

Wil je ooit eens de lekkerste pizza ter wereld eten, moet je een stukje reizen, naar een campement in Banfora. Echt waar, de pizza daar is zo lekker! De beste die ik ooit gegeten heb.

Vanochtend ben ik mijn telefoon weer kwijtgeraakt, VERVLOEK DEZE BROEK, en nu is hij wel voorgoed weg. Er wordt niet meer opgenomen, dus ik vrees het ergste. Raphael gaat nu een nieuwe voor me kopen. Op zich niet zo erg, alleen wat extra kosten en ik ben nu al mijn nummers kwijt, waar ik wel ontzettend van baal. Morgen stuur ik wel even een mailtje met mijn nieuwe nummer, want dat heb ik nu nog niet.

Wat wel erg leuk is, gister heb ik een nieuw huisgenootje gekregen! Ze heet Sanne, 22, heeft net haar verpleegkunde opleiding gehaald en gaat in het CMA werken. Het wordt ongetwijfeld super gezellig!

Tot gauw, en liefs uit Ouagadougou,

Esther